Ölmekle Başlayan Yaşamak
ciğeri sökülüp bir annenin yürüdü kanaya kanaya.
içinden ömrünü oydular uçurum orası işte ben oradan nasıl başlıyayım düşmeden anlatmaya. beni,beni dedim keder tarlasına ektiler. suyumu gözyaşımdan içtim.. bir tırpan kesiği ömrümle kendimi biçtim.. / hayat bizi ölümün soğuk memelerinde emzirirken yaşama baktım yaramız kadar sıcak değildi. çeviremedim bu yüzümü ömrümün yara almış son sayfasıydı. ellerine alınlarına yeşili işlemiş kadınlar vardı geniş çaplı ışıklar kör ederdi onları onlar ki acıya eş kedere berdel olmuş kaderi.. eksik anlattılar eksikti anlatılan kadar anlatılmayanda. insanın gözlerinin içinde nasıl yandığını kimse görmedi. oysa ateşin düşüp hiç sönmediği yerdi. anladım şimdi, bizi uyutan yan köy masalların uzak korkuların içimiz kadar yakın nefesimiz kadar uzak olduğunu. yanı başımızda ölüyormuşuz meğer. içimize gömülmemiz bundan hep bir ülke mezarlığı her birimizin kalbi.. /yüksel batu |
Harika bir şiir.