10
Yorum
23
Beğeni
5,0
Puan
1656
Okunma
Yıllar sonra anladım ki
seni unutmak için fazlaca gitmeliymişim kendimden
aşk
Azrail’in ayak izlerinden çekip aldığım bir kelime
aşkın gelişini duymamak için kapatırdı kulaklarını
dudaklarıyla hapsederdi nefesimi
nefesim kesilince çekip giderdi
perdeler çekilmezdi onun gözlerine
oyuncuları yoktu meddahıydı hayatın
kendi çıkardı kapıdan huyu çıkmazdı
tenime sürmek için acısını yanında taşırdı
en son bir ihanetin son perdesinde oynadı
yanındakine aşkım derken gördüm
yüreğim sakatlandı
ölümle sildi göz yaşlarımı
avun dedi avcuma bıraktığı öpücükle
o anda
biraz yaralanmaya ihtiyacım vardı
içimdeki kadın güm diye düştü ayaklarına
yar diye diye yaraladı
gülümsedi yara/ları bende kanadıkça
ve şiir kesiyordu hesabımdan
bitkisel hayattayım
bir hayat öpücüğünü çok gördü
varlığım kontrol ediliyor
şükür bu kadar kan kaybından sonra yaşıyormuşum
şu sokağı dönünce acizliğime çıkar
öldü öldü diye diye kulağımdan geçip gidiyor sesi
şaşırıyorum
benim içimden düştü demiyor
başımda yaktığı tütsülerin kokuları onu hatırlatırken
anlamadım
beni ne zaman öldürdü
gidişin ve kalışın arasında gidiş gelişlerim
aklıma takılırdın, tepe taklak yuvarlanırdık ıssız sokaklarda
derin denizlerde boğulurduk
herkese yer vardı yüreğinde
ellerini kaldırıp bir beni yasaklardın
öylesine sorardın bir isteğin var mı? diye
hiçbir şeyi istemedim
çekip giderken nasıl olsa alacaklıydım bu dünyadan
5.0
100% (28)
Cevap Yaz