Hüznü Ab-ı Hayat
...
Ben senin hüznünü sevdim. eksik kalan yanlarını tamamlamak için, uzattım,elimle birlikte yüreğimide... masumiyetini,gül üstünde çiğ tanesi gibi. sonra kardelen sabrını buzda yanmanı,ataşta donmanı, suda kurumanı çöllerde ıslanmanı tüm zerelerin ce, açken doymanı,tokken acıkmanı, ağlarken gülmeni,gülerken ağlamanı sevdim. sevdim işte...Mecnun’muyum? hayır! Kerem’miyim hayıır! ferhat değilim, dağlarıda delmedim, lakin; bir kelebek gücüyle ördüğün kozanı, çelik kadar sağlam. mukavvemetini... gücüne, duvarlarına, kısacası,can cazıım; ördüğün tüm setlere,fazla geldi dayanamdı, sonunda devrilildi yüreğimin hüznü. şimdi iç doya,doya... bu ab-ı hayat senin yunus ça./ YediMayısİkiBinOnDört 00 11 |