hangi dağın iç ağrısı içinde taşıdığın
derdi sırtına kambur üstüne kambur
kabuk bağlamaz yanından yaraların

uykuyu uyutup sabahlarken her gece
uzayıp gidiyorsun çizgi çizgi bozkırın tozlu yollarında
kum çakıl ve taş yüzerken yeşil ırmakla
kara deniz köpürüyor
sahili döven dalgalarla

ırgat elleri gibi çatlaktır bizim tarlalar
kazma kürek bel tutunca acır tenimiz
suya kanınca toprak
iyileşiverir sancımız

yan yana duran iki taş kadar suskundur kimileri
ararken kendi kendini
kimselere rastlamadan
kimlere yol oldun da kaybettin kendini anlamadan

hayatı akşam olsa da uyusaktan ibaret sayanlarla
sırtında yara tuz kervanlarına revan olanlar
aynı dünyada yaşıyor
gerisini sen anla

şimdi bir güzel yenildik
kılını kıpırdatmayanlarla
kılı kırka yaranlar yan yana

doğum lekesi gibi bitişiktir bizim coğrafyada acı keder
omuz hizasına kadar beraber yürür naçarlık Anadolu’da
yutkunmak öz kardeşimiz
kursakta kalmışlık ruhumuza işlemiş
ne zaman bir dala uzansa ellerimiz
ulaşamayız tâ en uçtadır bize kalan meyve

buzullarımız erimiştir küremiz ısınmıştır
verimi düşmüştür
canına okunmuştur toprağımızın
yanıktır gübreden mütevellit
varsa yoksa bu sene yüksek rekolte
ekonomik veriler afilidir
nerden çekiştirsek öbür taraftan veriyoruz dekolte

Yunus Beypınar