savaş çocukları
güz kuşlarının yorgun soluklarının nemi dudaklarında
üzünç çehrede hırçın ter topakları "yağmurun karanlığını getiriyor geceye" çocuk çığlıkları yırtıcıların dişlerinde karşılıyor her birini ölüm toplayın ölü yarasaları çatılardan çocuklar görmesin bir de yaralı uçurtmaları gözsularıyla boğuşan çocuk gamzelerini çiçeklensin diye upuzun öpücüklere boğan annelerin dağınık saçlarda devinen ellerinin kokusunun sancısı "gemileri annelerinden çok seven çocuklardan" değildir savaş çocukları duvarlarında yuva yapan mermiler kül ve kan biriktirir derken umut sürgün çocuklar için yarın değildir gönül gençyılmaz |
ama keşke böyleşiirler yazmak zorunda kalmasak.
seçtiğiniz resim bile yürek burkuyor.
selamve saygılar.