her gece üşüdüğüm sokaklardan geçiyorum
ve her sokağın kendi türküsü vardı
okunurdu her defasında yalnızlığıma
tıpkı ölen birinin ardından okunan sela gibi
ruhuma çöreklenirdi ebedi yankısı.



tuzla buz olmuş yıkık bir enkaz olurdum o an işte
ve bazen de sadece kendisi ile konuşan
akıl hastası bir şizofrenin kendi kendine çizdiği
alelade senaryoların içinde yalnızlığını unutmaya
çalışan bir adam.



ne garip değil mi?
yalnızlığı aşmam,ya da aşmaya çalışma isteğim
oysa ne yaparsam yapayım
yalnızlık sadece yaratıcıya aitti
biz zayıf kulların başarabileceği bişey değildi.




bu yüzden tanrının hükmüne karışıp
ona it olana ortak olma gibi bir deliliğimiz olamazdı.
bize düşen sadece bu fırtınanın
her gece kederle boğduğu sancısını
kim bilir iliklerimiz kuruyana dek çekmekti.




2014/diyarbakır