Son siirine bakayim diye tikladim bu siirin cikti karşıma
Bu kadar mi tanidik olur satırlar dizeler
Bu kadar mi guzel olur okumak
Okumak dediysem yazılanlar gelmesin aklına
Okumak
Bir kalbi
Bir insani
Hayatı
Ve kaybedilen anlamin ansizin bulunmasiyla duyulan sevinç


Iyi ki yaziyorsun dogan şair
Şiir olsun diye degil
Şiir oldugundan değil
Ki bazen midem kalkıyor matematige dökülmüş sozcukleri gördükçe

Yuregine sağlık. ..

Bu şiir imgelerin yetersizliğinde yazılmışsa diğerlerini mutlaka okumalı. İkinci defa okuyorum... Sevgilerle..

Puanınızı yüze tamamladım şair,bir yüz puan daha hakkı var bu şiirin...hani okurken şiirlerinizin insanın gerçekten sakalı uzayacak türden,yada saçı diyelim,,,,hanımların sakalı olmaz değil mi)))))))))

Şiirler uzun,anlamlar dahada uzun,bir hayli düşündürüyor insanı,,,,tepeden dalıyorsun şiirin içine,dibini bulmak için.....sözün kısası yine çokkkkk güzel,sevgiyle,şiirle kalın ....

hani bazen gelişi güzel öyle havadan sudan konuşmak istersin, hatta öyle istersin ki dudak kıvrımlarında zar-zor zaptettiğin, dışarı fırladığı an yani yeryüzüne düşeceği vakit; yerde sürüne sürüne gezineceğini bildiğin halde; hani açık havada bile zincirli dolaşacağı halde, yine de istersin işte içini kemiren o iki alev parçası, o iki akordsuz titreşim, ok'un yaydan fırlayacağı gibi ne yapsın etsin, çıksın iki dudağının arasından....gürültülü sesiyle titretsin karşı dağları nazlı nazlı...tut ki desin sesi durduk yerde tutukluk yapanlara: sessizliğe olan borcumuzu ödedikten sonra, kendi düşümüze çıkacağız!..el-ele...göz-göze...burun-buruna...anlamak isterken her şeyi, daha da çok anlamsızlaşıp...

sanırım köklü acılarımız var bizim ve öyle kötü huylu ki her yerimize sıçramış durumda..."Rus çarına demişler ki: Dostoyevski evlendi...-iyi demiş, düzen bir düşmanından daha kurtuldu-"...benim sessizliğim de buna benziyor işte...bu düzenin huzurunu, keyfini kaçırmamak için susuyorum...peki soruyorum öyleyse kendi içinde, gürültüsünde ne kadar dinlenebilir ki insan..? adına sessizlik denirse eğer ben o kadar kalabalığım içimde...üstelik beş yıldızlı konforuyla beraber...üstelik her şey dahil...acı...hüzün...keder...yedekte duran bir tutam tebessüm...ve indirimli gülüşüyle beraber...elden çıkartmayalım hiç diyorum, piyasa değeri düşük kim-sessiz-liğimizi...sonra başka sorular şakaklarıma zoraki dayatılıyor: bir insan acısını, hatta dünyadaki bütün acıları duymamak için neden elinden geleni yapar ?.. bir insan çığlık atmayı neden unutur?..bir insan acısıyla, acılarıyla, acılarla cesaretini toplayıp neden yüzleşemez, neden korkar?..antidepresanlar, uyuşturucular, bağımlılığa kadar götüren haplar neden daha cazip ve çekici görünür...uyumak sadece bir rüyayı derin uykusundan uyandırmaksa, güzel düşleri valse kaldırmaksa, uyumak- unutmak da neyin nesi o zaman?..hangi acının hangi ölümcül hastalığın kötü karekter oyuncusu...yani demem o ki; 3D gözlüklerini takınca da değişmiyor hüznün acıklı boyutu...hangi açıdan bakarsam bakayım dev bir çukur...dev bir duvar önümdeki...

ve dedim ki kendi kendime: -kaç kere döndüm bu acıdan, mutluluğa gitsem oraya da sığamam-...belki de bu yüzden hüznümü de, acımı da ütüsüz ve buruşuk gezdirmeyi seviyorum üstümde...ve anladım ki insanlar her zamanki günlük gürültülerinde-yalnızlığında oturuyorlar...sadık bir köpek gibi gece gündüz ayaklarına doluyorlar...yani anlayacağın bugün de çocuklara iyi birşey bırakmadık can...koltukta yorgun bir düş, masada iki tek deviren bardak ve duvarda pozuna yetişmeyen bir gülüş ve tabanları yağlatan cam kırıkları kaldı geriye...sıfatları zamirlerle görüştürmemem de cabası...fiilleri eyleminden alıkoyuyorlar ve buna tahammülüm yok...üstelik yazdıklarımı okuyanlar, bunun zincirleme sıfat tamlaması olduğunu iddia edip, benden hak talebinde bulunabilirler...zaten her şey olmak için var...yok olmak belirsiz sıfat tamlamasına aday bir üye...ve bu onu eylemini gerçekleştirmeden gümbürtüye götürebilir ve bariz biçimde belirsiz olmaktan çıkabilir...o saklandığı kavuğu ona dar gelebilir örneğin...yani önümde çözülmeyen bir dava....bir soruşturma var...ve hâlâ kovuşturması sürüyor...Josef K.'nın kendisi olmayabilir belki...ama sesi yankılanıyor her duvarda: "İnsan bu dünyada otuz yıl yaşamışsa eğer ve benim gibi hep yalnız başına savaşmak zorunda kalmışsa, o zaman beklenmeyen olaylara karşı bağışıklık kazanıyor ve bunlar yüzünden çok sarsılmıyor..."

şairin periyodik acılarını anlatan bu yazı bir taslaktır...hüznün boyunu genişleterek acılarına katkıda bulunabilirsiniz, diyecek kadar da yürekli üstelik...
hüznün
hüznüm
hüznümüz
ekleri nasıl kökünden türetirseniz türetin, er ya da geç bir hüzün ve bir acı, kederli çığlığı ve ağlayan sesiyle el ele tutuşup çıkıp gidecek o sürgülü kapıdan...tek taraflı görünen yorgun ketum sesi, çoğul eklerini de yanına alıp, göçüp gidecek yanıbaşınızdan ve siz hızına yetişemediğiniz için hiç üzülmeyeceksiniz bile...

bizim mutlu aile tablomuz hiç olmadı, hep objektiflere hüzünlerle yakalandık...ve ben onun için; hüznümü tek tabanca üstümde taşımayı daha çok sevdim...

yani anlayacağın can; bu kalbin ritmi ve düzeni bozuk olabilir ama seni iyi anlıyor...izninle son noktayı Sırrı Süreyya'nın anlattığı gerçek bir hikâyeyle koymak istiyorum:

"zinâ'dan yakalanmış bir kadın gözaltında ve bunu epey hırpalıyorlar...evliyken bir başka adama gönül vermiş falan sonra hayat onu o gözaltına getirmiş ve epey hırpalanmış...bir siyasî suçtan kovuşturulan bir kadın tutuklu getiriyorlar, ona da işkence yapılıyor fakat bu zinadan tutulan kadın soruyor: -senin suçun ne..?- diyor, siyasi olarak gelen kıza...kız diyor ki: "bizim suçumuz insanları çok sevmek! hem de bütün insanları" deyince bu ah-vah etmeye başlıyor: -ben- diyor, birini sevdim başıma getirmedikleri kalmadı, kim bilir sana ne yapacaklar!- diye..."

ben de diyorum ki: biz insanları seviyoruz...hem de hakettiklerinden daha fazla seviyoruz...tek suçumuz işte bu...

sadece senin sesini duymuş olmaktan ötürü değil, şimdi kendi sesimi duyduğum için de mutluyum...

teşekkür ederim can...sağolasın...

sevgiyle...

Yaralım tarafından 1/20/2014 4:02:49 PM zamanında düzenlenmiştir.

Şiir ve mektuplarınızı okurken hüzünlü bir yoklukla karşılaşır gibi olsam da yokluğun tam karşıtı olan kelimenin eşliğinde çoğalıp gidiyor dizeler. İnsan yokluğunda, yoksunluğunda çoğalıyor, birikiyor. Öyle güzel seslenişler var ki mektupta. Sevgiye dair, insana dair ihtilaller olsun istiyoruz okudukça satırları. Hissettin mi? Anlaşılmak başka bir şey, hissedilmek bambaşka değil mi şair...

Kaç zamandır yoksun;
Her sabah yüzümü aradığım aynalar çarpsın ki taş kesileceksin birgün..

Yokluğa böylesi serzeniş, devamında böylesi bir ah edişe ne demeli bilemedim. Hani küçük bir çocukken pek sık duyduğumuz şu "taş kesilme" ve "çarpma" kelimeleri çocuk diliyle söylenmiş masum bir beddua gibi duruyor.
Çocukça gülümsetti beni bu söylev.

telefon rehberimde hep kayıtsızsın
iyimserlik dolu komşum bir çiçek ismi yakıştırıyor boşluğuna,numaran yok
imgelerim suya atılmış taş gibi kaskatı
güneşe karşı büyüyen çiçek miydi yaşamak?
sayfalar arasında kurutulmuş bir tutam çiçek mi?

İmgeler eşliğinde devam eden dizlerde durup düşündüm neydi "yaşamak" diye. Sayfalar arasında kurutulmakda düşüyor bazen çiçeklerin payına, anı niyetine. Oysaki çiçekler güneşe karşı büyür... Sahi neydi "yaşamak"...

Yazmak yeter mi yetmez mi bilmiyorum. Konuşmak daha mı kolay. Bazen hiç bir sözcüğü yerine koyamıyor insan...

Sahi zaman israf mı bu mevsimde? Oysa ki nasıl da güzel uzun geceler diyorum hep içimden.

Teşekkür ve tebriklerimi bıraktım güzel sayfaya.

Saygılarımla.

Sıradışı bir gün de aklımın bir köşesine
takılıp düşüyor diğer yanım
gövdeme doluşan rüzgarın serinliği doruklarımda
bir şiir yalnızlıktan sıkılmış içime yürüyor,
bizi yadırgamayan yalnızca ağaçlar
kulağıma fısıldayan Gece Kelebeği
korkma hasar almaktan,kalk ve bir daha düş diyor
kanayan dizlerime çocuk şarkıları söylüyor betik postacı
sana da dinletmek istiyorum
telefon rehberimde hep kayıtsızsın
iyimserlik dolu komşum bir çiçek ismi yakıştırıyor boşluğuna,numaran yok
imgelerim suya atılmış taş gibi kaskatı
güneşe karşı büyüyen çiçek miydi yaşamak?
sayfalar arasında kurutulmuş bir tutam çiçek mi?


Yokluğuna
ürkek bir gök devrilir üzerime
sana ulaşmam mümkün olsa arayacağım
cesaretle şunu fısıldayacağım
seni görmek istiyorum,konuşmak
sana dair söyleyeceklerime yazmak yetmiyor
derin hayal kırıklığı biliyorum
hani hasrettir ya sana bir çift söz
alıp şakaklarına kır düşmemiş rüzgarları
okyanuslara çıkarırım saklımdaki söylevlerimi
hem bu gece sokaklar kıskanç aşık gibi bakıyor yıldızlara
bütün yıldızlar benimle olmak istiyor,hissediyorum
seni yağmurlu şiir
seni devrim güzeli


-Şimdi sen kuşatılmış şehirler kadar coşkunsundur
bir ömrü denize atar gibi muhtemelen
zamanı dokuyan Su gibi
Öyle bir sarılmışsın ki özsuyuna,
ve öyle bir gülümsüyorsun ki fotoğrafa,Gökyüzüne tümden sığar gibi
Hangi imge tarifleyebilir kalbimin ritmik atışını-



doğan güneş (Doğan Güneş.)

Güzel bir anlatımdı şiirinizi kutluyorum.Yunus diyarından selamlar.

seni yağmurlu şiir
seni devrim güzeli

çok güzeldi,

tebrikler,

sevgilerimle..

tebrik ediyorm çok güzel..

Hangi imge tarifleyebilir kalbimin (A)ritmik atışını... güzel bi şiir okurken... (Sabah işe gelirken otobüste okumuştum... derin bi yorum için erteledim yazma işini... sonra denedim olmadı... şiirini derinliğiyle yorumlamaya karar verdim) Şiirle sevgiyle dolu kalınız...

Tebrikler doğan hocam,günümün şiiriydi.
Saygılarımla......