Dışarda bulutlu havanın çemberi altındayım sanki...cereyanda kalmamak ve hatta pencere ve kapı boşluklarından sızan rüzgârın uğultusu kulaklarımı tırmalamasın diye sımsıkı örttüm camları-kapıları...o yüzden pencerelerin çıtası bugün yüksek görünüyor gözümde...bir de kendi fırtınalarını başıma toplamamak için göz mesafesinden uzakta kalmayı tercih etmişler gibi bir izlenim hakim evin içinde...o yüzden bugün herşey elimin hatta gözümün yetişemeyeceği kadar çok yukarıda kalmış görünüyor...duvarların boyu uzamış gibi...sanki evin sessizliğini bozmamak için ortalıktan çekilmiş herşey...bilmiyorlar halbu ki yüreğimin bu çalkantılı sularda her gün boğulup ve yine ilk fırsatta bir ilk yardım müdahalesiyle bir nefesle gene hayata dönüşlerine alışkın olduğuma...bizim her gün dışarıyla zaten iletişimde olduğumuzun ve acil durumlarda sesimizi duyurmak için her gün bir matkapla gökte açtığımız deliklerin boşluklarına; ağır travma atlatmış sesimizi yuvarladığımızın farkında değiller...şu anda ağır yaralı bir görüntü oluşturan bulutlara gönderme olsun bu söylediklerim...

sonra evin içinde elimi kolumu sallaya sallaya dolaşırken; öyle ya bugün attığım her voltanın keyfini çıkarıyorum...bütün alanlar bana tahsis edilmiş gibi karış karış yokluyorum her attığım adımın metre karesini, gözüme ne çarptı sonra biliyor musun...aynalar!..işte bir tek onlar yok olup çekilmiyorlar ayak altından... kaçış yok!...isteksiz bir tavırla karşılaşıp göz göze geldik velhasıl...kaçak birkaç hüzün ve dudağımın bir kenarında; bilmem hangi günden kalma birkaç kıytırık tebessümle sırıtıverdim aniden...inanmayacaksın ama teşekkür bile ettim...sanki o da bizim takıma katılmış ve forvette filelere takacağı gollerin hesabını kuruyordu kafasında...işte bazen bu cansız nesnelere gülümseyip konuştuğum bile oluyor...dedim ki "ya Hızır! sen bu dilsizleri başımdan eksik etme!..nasıl öderim sizin borcunuzu...gülerken de yanımdaydınız...ağlarken de...nasıl minnettarım nasıl anlatamam"...arkadaş dediğin işte böyle olmalı...örneğin bu sabah içeri bir arı daldı...bellik ki üşümüş, soğuktan kaçmış olamaz mı..? niye dışarının ağır faturası hep onlara kesilsin ki...niye evin tapusu sadece bizim üstümüze olsun...öyle değil mi ama ?..dedim gel kardeş sana da sıcak demli bir çay doldurayım için ısınsın, soluklan bir...canın isteyince çıkar doğanla başbaşa kalırsın yine...çiçekler bir yere kaçmıyor...al sana çiçek...karşında capcanlı duruyor işte...biraz yüzü solgun...biraz yorgun...belki yanaklarının kırmızısı bugünlük uçmuş gitmiş ama idare et...hiç değilse gülen bir yüzü duruyor hâlâ bir yanağının ucunda...yetinmesini bil...biz sofrayı her gün donatmıyoruz böyle...şansın var ki geleceğini önceden tahmin etmişiz gibi sevdiğin papatyaları da masaya davet ettik bugün...

işte o arı var ya vız vız saatlerce dolandı durdu bir pencereden diğer pencereye...işte o zaman farkını ortaya koyan bir edayla buluştuk gökyüzüyle...dedim ki "dışarı uçup özgürlüğüne kavuşmayı bekleyen onca canlı seninle takas etmek için hayatını sıraya girmiş, sen gelmişsin birkaç metre kareyle duvarlara sınırını teslim etmiş bir alanda müebbet yatıyorsun...ama sen de haklısın yerle-gök birbirine girmiş...gökte tadilat var ne zamandır...haklısın...tahrip olmamak elde değil...içeri girmeyeceksin de ne halt yiyeceksin...işte şu pencereyi var ya senin kurtuluşun sanıyorsun ama yanılıyorsun...o pencere er ya da geç kapanacak...oysa sen havasız duramazsın...yaşayamazsın...bilmiyorsun...biz kaç canlıyı kurtaralım derken cenazesini kaldırdık istemeden...daha dün bir uğur böceğini kanatları kopuk kaldırdık yerden...halbuki o hepimizin uğuruydu...kim bilir hangimizin ayağı altında can vermiş haberimiz yok...şimdi seni dışarı salmazsam, bu sabah cesedini ya yerde ya da bir pencerenin pervazında sere serpe uzanırken bulacağım...oysa seni bile bile öldürmek en son isteyeceğim şey...ellerimle öldürmek olur ki bu vicdan azabından seninle beraber ölürüm...bilmiyorsun...yapma etme güzel dostum!.. gel sen bu sevdadan vazgeç!..bak dışarda tam olmasa da yarı-açık kalmış üstüyle sana kol kanat gerecek bir güneş yine de var...herkese nasip değil güneşe dönmek yüzünü!..neyse ben seni pencere duvarlarla baş başa bırakayım bir süre...hasret gider...ama ben dönünce lütfen gitmiş ol!" dedim ve çıktım mutfaktan...

sonra geldim nete girdim ve senin şiirini okumaya başladım...inanmazsın o arı ben gelene kadar duruyordu hâlâ camda...şimdi bunları yazarken "bir koşu git bak bakalım hayvancağız öldü mü kaldı mı bi yokla da gel!" dedim kendi kendime...gitmiş can...o da beni terketti diye de bir moda girdim iyi mi:))...güler misin-ağlar mısın ?..insanoğlu bir türlü tatmin olmuyor...elindekiyle yetinemiyor bir türlü...kaldık mı aynalarla yine baş başa...şimdi hangi sıfatla yüzüne bakarım o aynanın diye korkuyorum...bugünlük tozlu bir rafa kaldırmak geliyor içimden, ağır bir roman gibi dilimden firar eden tüm söylemleri...

ne tuhaf değil mi, di'li geçmiş bir zaman kipiyle uğurlamak gidenleri...kim bilir şimdi hangi haber kipiyle; geleceği bile belli olmayan bir zaman fiil ekiyle temas kurup iletişime geçmek istiyorlar...

şimdi ne mi yapıyorum ?..
şimdi sessiz bir dayanışmayla küçük çaplı seslerin karekökünü çıkartıyorum...hüznün dozu artınca, iki kişilik acıyı kaldıramayan hasta bir ruhla çıkıyorum şiirden...müşterek kullandığımız ses ayarlarımızı beklemeye alırken, makul bir saatte yine yeni hüzünler uzak şehre tayin ediyor yüreğim...biliyorum çok bilinmeyenli denklem gibi oldu yazdıklarım...ama sen de bilirsin ki her katil gibi hüzünler de bazen cezalarında indirim hakkı isterler...

görüyorsun ya işte karma-karışık seslerden yontma, el emeği-göz nuru yepyeni bir hüzün daha doğdu şimdi...


seni okumak güzeldi her zamanki gibi can...

sevgimle...