/Bir yalnızlık çöker,çöker de dönderir bizi kendi alaborasında
Ve her alabora da deli divane dönen bedenimiz ayık değildir artık./






Yalnızlığın en vurgun hüzünlü saatlerindeyim,
Ruhumun en ücra köşesine çöreklenmiş
kuzguni bir nikotin gibi dağılıyorum gökyüzüne karış karış,
ne önümü görebiliyorum ne de bir felçli gibi hissedebiliyorum.






ve birazdan anafor ruhumun içine dağılan
bu kaya gibi sert nikotinle öksürükler basacak yeryüzünü
ve her öksürük hikter ölçeği belli olmayan
bir elektrik dalgasının manyetik alana yaydığı
yalnızlığın en sarhoşluğuyla vuracak yeryüzünü.





ve ardından hissetmeyen duygularımın
bir refleks tepkimesi ile gözlerimden boşalır gibi yağan
ve ısınan yalnızlığımıza dökülen sağanaklar boşalacak...




serinleyecek belkide ruhumuz her patikasında,
oysa anlık bir tebessüm gibi yüzümüze yansıyan bu erincin
genç yaşta ölüm makinası azrailin teslim aldığı genç bir kurbanın
gülümsemesi kadar sürecek...
aniden bastıran bir yağmurun dinişi kadar kısa sürecek...




ve şimdi kendi aynama bakarken
bu anlık tebessümlerin hep dalgalı
ve yağlı ilmiğe bağlı bir ömür geçirdiğini görüyorum.
Bu yüzden her yalnızlık yaşarken
tıpkı içilen sert bir nikotin gibi ayık değildir
kendi içinde hiç bir zaman......



Diyarbakır/ekim 2013