isyan kâr değilse de...ezberimdeki sözler uçtu karıştı bilinmeze seçemiyorum harfleri gözümdeki sudan bilirsin ağlak mısralara düşmanlığımı ve ağlamayı ihanet sayan aklımı -ağlamak mı dedim? yalan!- ben şimdi güneşin ışıttığı bir kışta bahardan rol çalan erik ağaçlarını izliyorum hayretle çiçek mi açmış kolları hasretin yaprak dökerken umudum yere! -bana ne!- ironi bir nevi düşmanlık barındırır içinde. tüm dostlarımı feda edesim varken birine kâr etmiyor dilimdeki dualar hesabını tutamayacak kadar mı birikti faturalar? elektriği suyu kesik gecekondular dikilmiş üzerime kaçak yapı mağduruyum diye sızlanmayacağım ödeniyor işte bir bir -kime ne!- |
sevgim ile