okumaya geciktiğim ’’mavi tuna kumral ada’’ kitabından esinle.

Söz biriktiriyorum şimdilerde
Sitem
Korku ve kuşku
Para gibi pozitif bir değeri olsaydı duygu tasarrufunun
Zengindim
Faizsiz mevduat hesabım yeterdi evladımın geleceğini kurmaya
Kumbaram doldu
Taşanlar bir bir tenime yapışıyor
Sonra düşüyor umulmadık zamanlarda
Ben eğilip alırım da
Başkaları görmesinler.
Kimse ne kadar zengin olduğumu bilmesin!



Mavi Tuna’yla geziyorduk ılık bir öğle sonrası
Ellerimi tuttu
Yüzünde hayata kafa tutan bir eda ki yaradılışına ters
‘’Net olmalı hayata’’ dedi gözlerinde kumral pırıltılarla
‘’bizi biz yapan seçimlerimizin toplam sonuçlarıdır’’
Edebiyat öğretmenlerinin yanında konuşmaya hep çekinmişimdir.
Sustum.
Sustu.
Zaten hep yapıyorduk bunu
Suskunluğun söz dağarcığı genişti, kaybolduk içinde.
Sonra elimi bıraktı
Küçük bir kırgınlık hissettim, anlam veremediğim
‘’Biz daha dün tanıştık’’.



Cebini yokluyordu elimden çektiği eliyle
Birden muzip bir tebessüm oturdu dudağına
Anladım
Gülümsedik
Yine de sataşmak istedi canım:
‘’Çocuk gibi taş mı biriktiriyorsun cebinde?’’
Taş olsa çatlardı kederinden ya
Sapasağlam duruyordu gövdemiz bir adanın üzerinde
‘’Ambalajlı ürünler hep bir sürpriz saklar içinde’’ dedi aklımı okurmuş gibi
‘’Açmadan göremezsin’’
Kim isterdi ki hayallerinin çoktan kırılıp döküldüğünü bilmeyi
Ve başını kuma gömdüğünde açıkta kalan yerlerinin herkesçe görüldüğünü!



‘’gerçeği reddetmek insanı bir yere kadar götürür
Fakat durduğun yerde yalnızsındır artık
Her rüya, her kabus bir yerde biter
Ama uyandıran el çok acımasız olabilir’’ dedi.



Benim bir taşım yoktu yanımda taşıdığım
Yüreğimde onlarca çakıl vardı değdiği yeri kanatan
‘’En büyük savaş , göğsündeki iç savaştır
Ve en yıkıcı olan’’ dedim sessizce
Kuşlar bize rağmen yükseliyorlardı göğe.



’Herkesin bir Kumral Ada’sı olmalı sularına batıp çıkmaktan bıkmayacağı’