Daha kaç yine sen ve gece postaları derim,bilmiyorum..
bildiğim,gün aşırı ’düşlerini görünür kıl’ yeter..
sanırım buna en çok beyaz kağıdın ve kalemin direnci meyilli..
Bu sabah senin,içi çok canlı yüzüne baktım,
vapurdaki fotoğrafından..
içindeki incinmiş çocuğa kırık bir bir nar diye başlayan şiiri yazdım..
oysa kirpiklerin müjdeliyordu umudu yüreğime. ve sen
bunu bilmiyordun bu sabah..
sonra bir satırlık sözcüğünü okudum baştan sona.
nasılda kırılgan ve ’çatık kaşlı’ anlatamam..
hoşuma gitti..boşluğa güldüm,güldüm ve bütün
Cumartesi’leri iki kaşınarasına sabitledim usulca..


Bu şehre en son gelişim Mayıs ortalarıydı.anımsıyorumda
smirna’da,ıhlamur mevsimiydi henüz,yazmıştım
sana. İnsan yeni şeylere uzanırken elleri ya dolu olmalı
ya da örtmeli üzerine yakamoz desenli bir geceyi..

Diğer yanım..kalbimin ritmik atışı..
her sabah göğe bakıp adınla günaydınlıyorum dünyayı..
renkleri ve harfleri eksik etmedim yanımdan.
her zaman yanımdalar..her biri seninle yüzleşmeye tekmil umut,telaşlı..
Sana en çok siyah ceketli şiirler biriktirdim sırtçantamda..

Renkli renkli ekranların,parlak vitrinlerin bir adım ötesinde
tankların ve silahların sesine kattığımız çığlığımızla
kim bilir hangi düşün puntosunu büyütürüz usumuzda
adına ne derse desinler bunun
kimler ne düşünürse düşünsün bize dair
gün Cumartesi ve düşlerim iki kişilik
hayat
en kritik oyunu sahnelemiş olsa da vaktinden önce
en azından
bir kaç dakika durdurmak zamanı ellerimde
En kötüsü mü? en kötüsü ’Dünyayla aramızdaki
siyah perdeleri yırtıp
şeffaf tüller asmaya çalışıyoruz’

kaşı gözü kara anlam!
betimsizleşiyoruz
bir yanımız kanat takıp uçmak ister
bir yanımız vurulmak
sokağın en tenha kaldırımında
dirence ve sabra verilen zaman doluyor
kırılacaksa bu defa kırılır fay hatlarımız
yoksa
nereden gelir bir daha
bisikletli zamanlar

’Beklentilerini kilometre levhalarında ümit edenlerdim belkide
beni kentine gündüz yakamozu getirdi
uzunca bir yenilgi götürmeden bir yere kıpırdamam’