kopuz kuşandı yine dil
kaşındı yine dede kemiklerim
kâfir temliği gibi dayandıkça vadedilen mehir!
-sinop-yumurtalık-



halkların kardeşliği diye başladı film...
sanki tüm mezarlıklar yalancı
Anzaklar yalan söyler sanki
ya da bu iç içe cemiyet
aynı kubbe aynı kıble yalan
dehlize doldurulmuş cümlelerle
kandırmadı birileri!




mantıkla da açıklanmaz bu film
üç işlemle de
dünyayı dürmek böyledir, yön-etmek
- toplama olmaz bu iklimde!
çarp-böl-çıkar-
çünkü ehil yönetmen bilir işini
uzaktan kundaklanır el beşiği


iki oğul
biri teröre kurban
biri terörist

birini Hakkari’de deniz almış!
birini ibranice yazılı mayın
bir Irak atasözü der ki
’’ne verdiysen elinle o gelir seninle!’’




sarnıcı kurumuşsa baharın
diner elbet travmalar
taramalı uçarken saçlar rüzgâra
çetelesi rüyalarda sayımda
bir sıfat daha kazanır mahpus
kahramanlar öldürür kodes
paganist tümceler panayırı şimdi ülke





’an gelir’
uyanır ülke
ve şarabı iyi tanır kanıyla sulandıranlar
şehadet hedef ister, kutsallık
şeref ise emanete biat
kahpeler arkadan vurur
nereye değer, nereye denk gelirse
eşkıya karanlığa soyunurken
ten doğururken aynalar
unutma
bu halktan
bu zamanlarda gemiler çıkar Samsun’a



tarih unutmaz
şâkiden sultan olmadığı gibi
Sicil/ya ülke olurdu yoksa
merak etme
uyurum ben yüzük/oyun
kavrulurum
pembeleşene dek ’baş kaldıran dizeler’le
’an gelir’
hatırlayan olur emaneti
hani misak-ı milli!
korkma halkım ben
mozoleler konuşmaz hani!






’an gelir’
uyanır cumhur
değişir devranın rengi
biter bu pespaye piyes
mor fistanlar alır intikamı geri
öküz bedenli dedeler
cepheye mermi doğuran nineler
sorar Çanakkale hesabı!


’yaşayanlar bir gün ölür’ elbet
hâinler yaşadıkça, her gün!


halkların kardeşliği diye başladı film
ve hakladılar neticede
becerdiler sonunda karadan
Çanakkale’yi denizden geçemeyenler
Amen diyenler!



film biterken onbinlerce seyirci ölür nedense!
ve bir soru bırakarak geride

ey sevgili ülke
şimdi kimden gebesin söyle !




ToprağınSesi