kaşalot bir sızı kalan geriye
ki; alışmış makamı sensizliğe
bayağılaşmış maviler
kimsesiz gülüşler sızdırıyor lebler...


Homeros rafadan raptiyeliyor
’kırmızı pazartesi günleri’
bölük kıvamda kıvranıyor aşk piyesi
bir avuç dün serpintisi zaman
unutmak imkansızlığı dökülürken
bölük,bölük
siyah gözlükleri delen bir bakış
şıvgın bir döpyes şıngırtısı saplanır en ağrıma
kırmızıya çalar bir mor serenat sokulur
dilimin yamacına...


açık kapıya kilit gerekmez ya
kimbilir kaç hırsız önsöz adamışımdır sana
çilingir sofralarından kalma
ben özürlüyüm affet!
sevmenin unutmayı engellediği
bir ülke bul bana
haırlatmasın ay benzini
ağlatmasın şarkılar
boyuna kış altında yatmasın baharlar...




cüzdanının gizli bölmesinde unuttuğun
bir profil resmiyim ben!
bir gün mutlaka eline değecek
gördüğünde unutmadığını hatırlayacağın


yırt at
harca beni
kaybet
biliyorsun
ki; s e n d e yim hâlâ
aklının karton yanına...


pejmürde bir zaman tuniğinde yatıyorum
eti ete düşman eden
puşta sarılmış bir bedenle
salladıkça uyuyorum işte

aklının dehlizlerinde
u
y
u
t
m
a

b
e
n
i
nedenlerinle

unut...




(...zamanın sonunu beklerken yalınayak her canlı ; ötelenmiş bir ölmemek gayesi
sarılıdır her dört kolluda. Yaratılmış fanidir.
Borçludur ,aldığını vereceği bir selaya
Gaye yaşamaktır, işte; kısa bedenli ama uzun kollu bir çaba...
Ne kalır geriye dersin bir yaşanmamışlıktan
ensesinden körüklü bir selavattan başka?

Dingin havada uçar fırtına kuşları!
çoğu hiç fırtına görmez bile
İnsanlar koyar nesnelerin adını
Sevmek tapacak kadar olursa değerlidir,
inanç Tanrıya yanaştıkça mesela...


Koyduğun sıfatların değil,
Her şeye rağmen sevdaların adıdır aşk...
Her şey ölümsüzdür mesela,rağmenler dünlere yırtmaç
Acabalar günahkârdır ,keşkeler boşa çabalama
Her kul kendi belâsını kendi kazar avuçlarına...

Artık silsem de faydasız avuçlarımı
Hem cennet de dünya da hak edenler için
Sen bir belâyı hakeder misin bilmem de
Ama bil ki; FIRTINA KUŞU sen bir Belânın her şeyisin !...)





ToprağınSesi