Homeros Raptiyeli Fırtına Kuşukaşalot bir sızı kalan geriye ki; alışmış makamı sensizliğe bayağılaşmış maviler kimsesiz gülüşler sızdırıyor lebler... Homeros rafadan raptiyeliyor ’kırmızı pazartesi günleri’ bölük kıvamda kıvranıyor aşk piyesi bir avuç dün serpintisi zaman unutmak imkansızlığı dökülürken bölük,bölük siyah gözlükleri delen bir bakış şıvgın bir döpyes şıngırtısı saplanır en ağrıma kırmızıya çalar bir mor serenat sokulur dilimin yamacına... açık kapıya kilit gerekmez ya kimbilir kaç hırsız önsöz adamışımdır sana çilingir sofralarından kalma ben özürlüyüm affet! sevmenin unutmayı engellediği bir ülke bul bana haırlatmasın ay benzini ağlatmasın şarkılar boyuna kış altında yatmasın baharlar... cüzdanının gizli bölmesinde unuttuğun bir profil resmiyim ben! bir gün mutlaka eline değecek gördüğünde unutmadığını hatırlayacağın yırt at harca beni kaybet biliyorsun ki; s e n d e yim hâlâ aklının karton yanına... pejmürde bir zaman tuniğinde yatıyorum eti ete düşman eden puşta sarılmış bir bedenle salladıkça uyuyorum işte aklının dehlizlerinde u y u t m a b e n i nedenlerinle unut... (...zamanın sonunu beklerken yalınayak her canlı ; ötelenmiş bir ölmemek gayesi sarılıdır her dört kolluda. Yaratılmış fanidir. Borçludur ,aldığını vereceği bir selaya Gaye yaşamaktır, işte; kısa bedenli ama uzun kollu bir çaba... Ne kalır geriye dersin bir yaşanmamışlıktan ensesinden körüklü bir selavattan başka? Dingin havada uçar fırtına kuşları! çoğu hiç fırtına görmez bile İnsanlar koyar nesnelerin adını Sevmek tapacak kadar olursa değerlidir, inanç Tanrıya yanaştıkça mesela... Koyduğun sıfatların değil, Her şeye rağmen sevdaların adıdır aşk... Her şey ölümsüzdür mesela,rağmenler dünlere yırtmaç Acabalar günahkârdır ,keşkeler boşa çabalama Her kul kendi belâsını kendi kazar avuçlarına... Artık silsem de faydasız avuçlarımı Hem cennet de dünya da hak edenler için Sen bir belâyı hakeder misin bilmem de Ama bil ki; FIRTINA KUŞU sen bir Belânın her şeyisin !...) ToprağınSesi |
Düşündürücü bir cümle.
Unutmak...Sevgi bitince olur elbet
En acısıdır unutulduğunu bilmek.
Tebrikler bu güzle şiirinize.