Muştusu hâlâ baharın,
Kıyısında gün batımına daldığım gözlerin.
Ve dilin tetikçisi yüreğimde bir türlü sönmeyen; meşalelerin.
Dilbaz ve şımarık bir çocuksun sen.


Bense üvey bir vasi;
Hudutlarını nefretinle çizdiğin tek kişilik hücremin,
Üryan hakimi.
Kralsın evet,
Ben şaklabanca alkışlayan, bir deli.



Bana farklı bir şeyler anlat,
Ti’ ye alınmamış hayatlar ve sokak jargonundan uzak olsun,
Veya bir şiir yaz, gün yüzü görmemiş imgeler değil,
Masum ve duru hatta beyaz,
Sevi kokulu,
Ama cesur,
Ve mutlak mağrur.
Savurmasın kalemin,
Kayalıklarda nihayetlenmesin soluklarım,
Zaten sağ gösterip sol vuruyor yeterince hayat.



Mavi değil hep deniz,
Bir metropolde yaşamıyorum,
Kuzeye bakan bir manastırın taş duvarları ardında,
Rahibe gibi,
Bir keşişi özlüyorum.
Cehenneme örüyorum hüznümü,
Cennetinde aşkın(ın).



(Ah...Zelil bir çocuk vardı içimde,
Karanfil kokuluydu gamze çukurlarım,
Ölü toprağı serptin/iz gülüşlerime,
Ç/aldı/lar çocukluğumu yüzümden, *umut haramileri*)



Dedim ya;
Şiir değil bu,
Sensizliği son kez giyinişim.
Tarlatansız bir kefen, senin teğellediğin,
Bir nefeslik sıcaklık değil miydi istediğin,
Uzat hiç tutamadığım ellerini
Ölümü(mü) avuçlarına üfleyeceğim.