acıaynı güneş yine doğdu farkı yok ki hep aynı yatağımdayım, uyumuyorum doğru kelimeleri arama telaşı dilimi suskunlaştırıyor... Biliyorum, bir yerin varlığını, bana bir nefes kadar yakın olduğunu, mutluluğumun orda olduğunu... Tanıdık bir duygu içimde kanatsız tıpkı penceremde sessizce duran güvercin gibi yuvasız kuşları düşünüyorum, büyümeye özlem dolu erken ölümleri, acıyı düşünüyorum içimi kemiren bu duyguya teslim oluyorum kelimeleri uzaklaştırıp kendimden sessizliğe, umut diye sarılıyorum... Hangi umut ki sonsuz sandığım yaşamı sonlandırmadı ki Hangi acı ki beni bu kadar dilsiz bırakmadı ki Yanlış adreslerin kör sokakları ne zaman aydınlandı ki... |