Adı umuttu ilk takıldığın koluma
Böyle inanmıştım sevmeye sevilmeye
Ben sonbaharda o ise ilkindeydi mevsimin

Kalabalık bir yalnızlıkta atılan adımlarda
Bir eskici dükkanı
Belki de eskimeyen bir düşünceye tutsaktı
Korkunun avuçladığı elleri ellerimde
Kimsesi olmayan bir kimsesizlikle sığındığı yürek bende
Ama yorgun ama kırgın
Kimsesi yoktu benden başka

Özgürlüğü verdim ona karşılığında umudu isteyerek
Eski bir yalnızlık gibi sarılırken bana
Uzanıp tutuverdim
Yok diyemedim bakışlarında ki sonsuzluğa

Yaprak dökümü bir mevsimdi
Kimseye aldırmadan koştuk
Nefes nefese el ele
Onda özgürlük bende umut
Nasıl da çocuk olmuştuk

Yıllar geçti
Bende umut
Onda özgürlük
Hep koştuk
Hiç yorulmadık
Birkaç ömür tüketip
Aynı nefeste can bulduk

Bir ip
Sol kolumda
Adı umut
Sonrası,
Sonrası sonsuzluk….

Şimdi yok artık
Ne o nede umut
Hala bu şiirde kanasa da geçmişim
Artık o ip yok
Koptu
Umut yok artık

Onda tutsaklık bende umutsuzluk
Tükettik bu sevdayı….