Binaların gölgesinde büyüyen çocuklardık
gecenin en karanlık saatinde
güneşe çok yakın bir anda

Dün gece uyumadan önce yarın için sayısız heyecan biriktiren yaşamlarımız son kez kapattı gözlerini
ve son buldu insanlık.
Şimdi koca bir enkaz her hayat
kendini asla affetmeyecekler kaldı geride.

Gri, beyaz
Bulutlar mıydı çöken üstümüze
Yoksa beton yağmurları mı sağanak halinde
Tanrı mı istedi bunu
Yoksa intihara mı sürüklediler bizi!

Ne çok isterdik oysa uyanmayı yeniden
Güneşe anlatacak nelerimiz vardı bilseniz

Pazartesi hep mi mutsuz uyanırdık
Belki de bu mutsuzlukla yine de mutlu olacaktık
Uyansaydık eğer,
Fırından sıcak ekmek alacak
Kahvaltı masasında bölüşecektik.

Sokaklar neden ıssız bu sabah
Güneş neden soğuk bu kadar
Ölüm hep zamansız mı gelir
Hazır olsaydık, belki de hazır değildik
Daha yürümeyi bilmeyenlerimiz vardı
Bu gürültüden bu enkazdan
Bu kıyametten nasıl kaçabilirdik
O kadar zamanımız bile olmadı,
Sustuk önce çığlık çığlığa
Sonra, sonra, sonrası yok.

Aynı güneş yine doğacak
Ve biz yine aynı mı diyecekken
Karanlık çöktü birden üstümüze,
Biz susunca anlayacaktı herkes
Çığlıklar yankısız kalınca
İşte o zaman
Ölürdü insanlık.

Şimdi gökyüzünden sizi izliyoruz
Ellerimiz kenetlenmiş birbirine
Artık çok geç diyerek!

Enkaz altından ses gelmez artık
İnsanlık ölmüştür çünkü.