günlerim hasta sığınağımsa aşk
yalnızlığımın patikasında
simli sarı bir çiçek böceği
uysalım aslında
şaşkınlığımı aştım
kör olmak istemiyorum
karşı kıyısında ağrının...

bir yaz sonu bu özlediğim
sarımtrak bir gülüş çehresi
uğultusu mülksüz bir denizden
son şiirimi ona yazacağım
sokağımdan el ayak çekildiği vakit
yüzünün kokusunu özleyişimle birlikte
ıslak odunlara dönecekse de saçlarım
o yağmurlu toprağın altında...

korkularıma meraklı bir hali vardı kentin
cesaretleri şehvetini yitirmiş
pörsük duygularıyla
aylaklığıma çakılı kalmış kadınlardan ötürü
konuşmayı çoğalttım park hışıtılarıyla
ağaçları
uçan balonların bir çocuğun gözünden
göğe attığı noktayı
ve bir simitçinin evine gidişindeki
uçuk bulanıklığı
yalnızlık düşlerimde
hayat bedenimde sıkılacak
güzelliğin sonsuzlukta...




kağan işçen...