yol üryan gider kah bir acem lalesi solar
bu çarşıda, sana olan meylini satan tüccar
bir mermer sutre diktiğinde kalbime
yalnız sana dillenen bir dilenci gibi
satarım hilkatimi

ses verildiğinde toprağa
balçık nasıl sıyrılırsa çerçinin bohçasından
kemiklerimi üflesen şu istanbul lalesine
sana el açmış ve bitap
heykelimi çıkarır soğanından

fetihler kırılır yüreğin dehlizlerinde
sefalettir bu tıknaz vucuduma resmedilen
oysa ressam neyin icrasını bahşeder ki nutfeye
belirse alametler hatrıma mükabeleye
bir taştır toprak yığınına

anlardır ki
usa düşer suya düşen cemre
kahrımı bana muştulayan gözlerle
öyle düşer ki…. toprak ne
insan ne?

Yoldur, ızdıraba sunak gözlerim
Kah nebatın ismine direnir ayaklarım
Hasılı sebebim
Tüccar mı suçlu yoksa nefsim mi
Her vaktime evvelimi resmeden bu dilemma
Gözlerini hemhal eder mi yüreğime

Zaman ki
Savursan toprağa buğdayı utanır başağından
Eğilir hınzırın dişleri arasına
Usturaya yatar gibi dimağıma düşen
Ellerin arasından heba ederken nefesimi
Zamandır
Kaderimi şerleyen

Bir daha düşlenecek günler niyetine
Her gün Güvercinin başını koparan bir ulak geçiyor kapımdan
Aşina bir yumru kucağında
Bir dev kazanı gibi suları çekilmiş
Bırakıyor tüm mektupları

Aynı adımlara aynı kaldırımı süsler bu dilemma
Bu dilemma gayri ihtiyari sapağını şaşırmış
Dökülüyor hücre hücre damarlarıma

Yeis içre isli kandil
Yanıyor ıslığım halvetim içre
Düş beni zabıtlardan bir istanbul yangını olmadı farzet
Dilenciyim
Az da geçer çok da geçer yüreğinden
Ama bir günahın var bende
Hakikat haşrına nazar edecek
bu sevgimin günahı.



AHMET SERDAR OĞUZ