Kırık bir pusula gibi
Kendine döner durur kelimeler,
Göçebe olarak yaşadığımız hayatı anlatır.

Bilir misin,
Sessizliğin içinde parlayan o ışığı
Yitip giden izleri
Karanlık çıkmaz sokakları,
Ya da derinlerden gelen bir feryadı?
Bütün şehirler
Kendi insanlarına yenildi,
Zamanla unutulan bir hikâyenin
sessiz izleyicisi yalnızca.

Ve biz,
Her köşesi kırık aynalarda,
yüzlerimizin farklı bir yansımasına
inanmış yolcular gibiyiz.

Gökyüzü,
Yeni bir umudun yorganı gibi
serilse de üzerimize,
Yine de bir yerlere asılı kalır
görülmeyen yüzler,
Dokunulamayan eller.

En son ne zaman
Yüreğinde sakladığın kelimeleri taşımaktan yoruldun?
Ne zaman sade bir bakışın içinde
Bir dağ gibi büyüyen sessizliği fark ettin?

Şimdi,
Yitirdik tüm değerlerimizi
Tükettik sevgileri ve güveni
Bir hiç uğruna.