Yüreğimdeki varlığını sevdim ben.
Gözbebeklerinde kendimi gördüğüm anlara şükrettim.
Uzaklardan bir ses bile olsa,
Sesinin rengine boyadım hayallerimi.
Çocukça belki ama;
Yüzünde bana atfedilmemiş bile olsa,
“Ben” diyebileceğim benini sevdim.
Hayat vakitlerini saklamışsa eğer
Ve bir gün bana en güzel günler diye gelecekse,
O günlerde sen varsın diye yarınları sevdim.
Seni elbiselerinle değil,
Tebessümündeki baharla karşıladım hep.
Bu dünyada,
Cenneti müjdeleyen buğlem sensin.

Taşınıp gitsem diyorum, senin olmadığın,
Ama hep olabileceğin bir yalnızlığa.
Çünkü sana beslenen yalnızlık bile güzel.
Belki ellerin çok yakın, ama benim ellerim nasırlı.
Belki gökyüzünü tutmak gibi, gözlerindeki bakışı yakalamak.
Ama ben tüm rakamların üstünde,
Mucizelerle nefes almayı sevdim.

Uykular arası bir mahmurluk gibi yüzün,
Tekrar uykuya dalacak bir gül gibi mahzun.
Goncalar diyarından mevsimler getiren, bembeyaz bir bulutsun.
Sevilmek ne ki;
Seni sevmek demirden bir dağ gibi içimde.

Senin, bana söylenmemiş sözlerinden,
Bir destan yazdım kendi sözlerime benzeyen.
Buğulara yazılmış isimlerden bahsetmiyorum,
Kayalara bir etamin gibi dikilmiş,
Kimsenin haberi olmadan, ardıçlarla bezenmiş,
İsimlerden bahsediyorum.

Yüreğimdeki tüm mabetleri sevdim ben.
Geceleri kazısan ömrümden, sen.
Gündüzleri sırlasan camlara, sen.
Bir çizgi gibi yanaklarında beliren huzura bakıp,
En derin okyanuslarda, güneşe varmayı sevdim ben.
Melalimi sarıp, nazende yüreğinde konaklayıp,
İsminle başlayıp, isminle ölmeyi sevdim ben,

Ahmet Serdar OĞUZ / TOKAT