Saat Çiçeğimbir saat çiçeği koydum bardağa sanki o armağan etmiş gibi kıvrılarak ince dalı seyrediyor çıkmaz sokağı bir de açtı ki güneşi uzak sokağa buğulu mor beyazını dizim dizim küçük yaprakları camda nefes alıyor bilmem bilincinde mi açlığın tokluğun somali’li çocukların az su yetiyor ona azla yetinen insanları gibi ülkemin hiç şikâyet gelmiyor davul çalmıyor sokaklarda yüze tükürmüyor araba kundaklamıyor insan öldürmüyor bir suskunki saat çiçeğim benim şiir sesimi işitmiyor dönüp yüzüme bakmıyor yetiyor ona bir camlık gün ışığı çıkmaz sokakta çıkmaz görüntü her koşulda sıcacık, dost insan sesleri ah,bir konuş saat çiçeği, saat çiçeği! göremiyorsun karşı duvardan ötesini belki duymuyorsun bile sesimi sesim var, sesim çıkıyor biliyor musun? aman kimse duymasın tıp! 28. 7. 2011 / Nazik Gülünay |