denizi isteyen çocuk
korkuyu sırtından düşürmüş
“güneşe yol yapan çocuk” sapanı tutar bırakmaz ceplerinde kuş leşleri toprak damda uysal akar kanı düşlerinde kocaman suyu olan şehir bilmediği bir mavi geceye sokulur dizleri uyku siyah ıssız nehir sarılır arı tözü rüzgâra tuz ve toprağa karılır teri yumulup ateşten suyla ardına düşüp birkaç keçinin henüz gök soyunurken çoban peygamberler gibi Tanrı’dan kendini ister bir de denizi sahi mut mavisi miydi deniz ensesi kalın bir ağaçta başı böler karıncalara ufku “dağları yakalayıp duran gün daralır” dağlar önünde diz çöker kut yoncada bir uğurböceği bir içkin şerare tatlı yom devinimde topuklarında kır çiçekleri ak sakallı dede verir bir avuç deniz içer denizi bir solukta akşam anlatırken ninesine Kur’an-a el basar deniz artık içinde Çok kıymetli seçici kurulu’na,kıymetli yöneticilerine ve edebiyat defteri’ne tutkun dostlarıma, beni yalnız bırakmadıkları için sonsuz şükranlarımı sunarım. gönül gençyılmaz |
deniz
final
çıkmak istemedim içinden
hani çıksam,
gömülürdüm rengime ..
teşekkürlerimle,
eyvallah ..