/donuveriyor sessizliğinden içim
yaşamın susan cırcır böcekleri
küstüm çiçeği gibi kapandı kendine zaman
buzullar düşürüyor içime
karanlığa kalırsam donarım

bir göz ışık
bir göz oda akıl sesim
nilüferin esâretinde kırmızı pabuçlarım
kuraklarda köklenmeyecek yeniden yirmiliyaşım
geçerken umut düşürmüyor bulutlar

yürüyemiyor yalınayak yeşillerim
yer- gök yüzü bembeyaz
kefenleniyor düşlerim/



yaşamın acı dillerinde baldıran zehri
lorca’nın gitarından dökülüyor yanık ezgileri
içimizde taşımaktan bezdiğimiz
yırtıcı karanlıktan
korlaşan sezgiler dökülemiyor söze
ince ince sızıyla kanıyor dudaklarımız
lâkin ölümün bile yok edemediği ‘gerçek’ tir birtek


ne kadar çok olsa da yaşımız
güneşin çocuklarıyız biz
ân olur çatlatırız toprağı
kalemin ucuyla dağılır, gündeki akşamın sisi


güvenli değildir hiçbir kıyı bize
uçurum ağızlarında durur ayağımız
"özgürlük uğruna düşen ölmez!”*
kâğıtta /söz ölmezse ölümden önce
ilelebet / aydınlık sularda yüzecektir
biliriz


biliriz ki, bir kadının boğazına sarılan bıçağa
set olabiliriz
ölüme koşan tinerci çocuğu durdurabiliriz
bir paspas gibi yere koyduklarına
ev olabilir elimiz


kentte anadoluyu koklayabiliriz birlikle
ezilmişlerin öfkesi sırtta
aynı sesi çıkartırız ayrı sazlardan
havsalalarımızın aldığınca
can yakan, görünmez berdeli çizeriz perdelerimize
korku salarız acıya
kınında sabrı sınayan kılıçla


sözden yediğimiz kurşunla
kurşun dökeriz korkuya
şiirde şaklar tek el
ölümlüyüz
dayanır bir gün kapıya
“ondan öte köy yok” ya!


gözlerimizde yuvalanan bir tek sevgi olmalı
onunla çözeriz taş dilleri
yine de
yeterince dizemiyoruz harflerimizi
her yazılamayan için!
ayrı ayrı bağışla bizi şiir
bağışla bizi…


*Hristo Botev’in şarkısı
Bulgar şair

Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir