Bilekler kan içinde, dişler kenetli, ayaklar çıplak
ve ipek bir halıya benzeyen toprak,
bu cehennem, bu cennet bizim.

Kapansın el kapıları, bir daha açılmasın,
yok edin insanın insana kulluğunu,
bu dâvet bizim…

Nâzım Hikmet Ran

/derdin yoktu tasan yoktu
bir lokma bir hırka misali
bir tel, iki makaradan araba yetmişti sana
mutluydun
koşarken baharı kucaklamaya
vurdular uçurtmanı
s o n r a
bir saklandın ki saklambaç oyununda
kimseler bulamadı seni
yaşamı ebeleyecektin hani
gitmenin sırası mıydı çocuk… /



akkordu ova, çalınmıştı yeşil evi
yer gök çınlıyordu feryâdından
küstü güneş yeryüzüne
çoban yıldızsız gözler
sözlere sığar mı bunca talan
yumuşamaz taşlaşmış kursağımız
yüreğimizde bir kızıl ateş
çoktaaan ölümün kıblesine durmuş zaman

sustu gün şarkısı
milyon kez vuruldu kuşlar
kim ,nasıl kanat çırpacak şimdi umuda
hangi tütün devâ olur bunca gama


/aldandılar/aldatıldılar
terketmişlerdi Rab’bi, aldatanlar
aldattılar, aldattılar, aldattılar…/



oyun değildi yaşamak
içimiz, dışımız buzlu cam
bir daha güneşle bakışacak mı gözler
nasıl ısınacak bu taş, bu duvar

usul usul akıyorken
uğuldayıp duruyor makber zaman
anne kucağında kayadan karanlıklar..

alabildiğince cömert toprak
delice bakıyor uykusuz gözleri
durmadan kaynıyor, yıkıyor sarıyor kefensizleri
bir basit tahtada, sayı ile geliyor misafirleri…

orda kimse var mııı…
kimse var mı ordaaa…
kurtarın biziii…

ahhh alnından vurulası ölüm…
alnından , alnından, alnından...


(insan toprak alma derdinde, toprak insan alma derdinde…ne toprağın gözü doydu, ne insanın*)



Hâdiye Kaptan