Umarsızlık Payı
kendini bilmez oldu mevsimler
uzak yangın küllerine kanmaz gönlüm ağaç dalları karamsar bakar yollara usulca yanyana koyarım ölümle gülü hiçbir hayat bilinmez ölümü hariç... zamanı kandırmaktır umut etmek renksiz düşlerle hasretlere zincirli güneş altında hastalıklı gövdelerde esmer kokular yayılır toprağa aşk dolu bir dut ağacının altında son nefesimde anladım bunu... seni ve beni uzak sanırlar birbirimize bırakalım sansınlar sessizlik ve suyun mütevaziliğiyle onardığımız yalnızlıklarımızı rahat bırakalım en azından en azından senin için pencerene bıraktığım umarsızlık payında çocuk ellerim okşuyorum rastgele her gün bakışlarını... kağan işçen... |