Her Gün Ayrı Bir Ömür
sana ömrümü verdim
şiir yazasım yoktu... manzara seyreder gibiyim dalarken yanımdaki yokluğuna... soğukta kuşlar kanatlanırken yalnızlaşıyor düşlerim oracıkta... yağmurlu yollarda ayrıldık sadece ayrıldık... arasam bir türlü aramasam bir en iyisi sen ara... uykuyu seni sevince sevdim uyanmayı da... evli bahçe dünyalı sen bahçeli ev sen’li dünya ben yok... o sokağın çocukları başka anne babaları yalnız olunca... ağaçları budayınca kirlendi evlerin ayakları... karda çırpınan kargayı özlemiştim koynumdaki gözleriyle unutmuştum... her ülkenin en sessiz ve en güzel kasabasında mutlaka bir deniz veya bir nehir olmalı bir de sen... küçük tozlu kendi halinde ve eski görünen ne eksik ne fazla mutsuzluğu pek bilmiyor... kağan işçen |