İÇİMİN YANGINLARIher rüzgâr kendi gücünü gösterir yüzünde yalnızlığın burgacında gece düşerken güne avazın bombardımanı patlıyor içimde nafile banıyorum gözlerimi suskun maviye anılara sırtını dönemeyen yüreğimin neden, niçinlere cevabı yok taş gibi ağır içimdeki yük taşıyamıyorum artık kendimi batıyor gözüme dünya bir türlü barışamıyorum onunla yeşermeyen bir gün daha öldü işte oysa, bir kış evi düşlememiştim yaşamda ömürde / yalnızdan başka yalnızlığı bilen var mı kimse bilmez kimin içinde öldüğünü uzakara arkada kaldı baharın öpemediği yüzüm sessizliğin göğsündeki gürültülü vuruşu dinliyor başım hiç gitmiyor, bakışımdaki karaltı kör makastarlar kesiyor sanki yolu uzadıkça uzuyor tren yolları uzak / yakında darmadağınık çocukluklarının içinde hayatı gözden geçiremeyen şaşkın gözleri ölümün ve boşluğun sisinde acı neşeleriyle huzursuz sessizliği dağıtmaya çalışıyor karanlık bir dürtüyle boşalıyorken ruhum manzarada, gitgide kısılıyor ışığım soğuk kuzey rüzgârlarıyla uçuyor yalnız kırlangıç dünyanın çatısında / çoğalıyor soyut olma isteğim bir çuha çiçeğiyim, küçülüyorum içimde aklımı uçuran sesle kendi zıddınla barışamayan beyazın yokluğunda buluyorum kendimi geçmişin hıçkırıklarıyla, uykuya esirliğim hep sürmede kaç kapı kapandı kaç yokluk yıkıldı üzerimize dağlar ötesini aşan rüzgârın gürültüsü durmadan filiz veren o korkuyu büyütüyor yağmalanıyor dünya ve cesaretli sözler, düşümde bileniyor sadece pencerenin, boş saksılarında buluyorum cinnetten kayıp aklımı ‘kış uğultusunda kalacak’ diyor ömrün yenilmiyor kalemle korkular her ânı söküp atan kaçınılmaz olanla ve de içimde öldürmeye çalıştığım duygularla yüzleşmeliyim ancak o zaman, o zaman bir mahkûmun özgürlük sevinci başlayacak ruhumda /hayat bahçemizde ölmüş çiçeklerin ihtarını duymalı ki kulaklarımız çıksın bir an önce, kuma gömülü başımız devran döner hayat herkese bir paraya olur bir gün/ biliyorum, nasırlı yaralarımı sevince su vereceğim içimin yangınlarına ateşten sonra, hepi topu benden bir kül kalacak dünyaya savaşçılarıyla, dünya yine aynı dünya ben eksilmemeliyim ben eksilmemeli ben eksilme… Hâdiye Kaptan |
başını önüne eğme kardeşim
hayat çok başladı bittiği yerden
asla ümidini kesme kardeşim
dağ ne kadar yüksek olursa olsun
bir kenarı yol olur yol kardeşim
ALLAH ın rahmeti keremi boldur
asla ümidini kesme sevdiğim
kesme ümidini kesme kardeşim
yüreğine sağlık
tebrikler
dilerim yaşadığın doğduğun şehir ve adım atığın heryer neşe ve huzur dolar
selam ve dua ile
A.E.O