Sonsuzluğumun Önü
sonsuzluğumun önünü kapadı
güzelliğin yüzüm tuluât kalbim tragedya hayat oyun değil ama çocukken üşümezdim meğer üşümeyi öğrenmemişim seninle sende ve senden öğrendim... çıplandı ilk soğuklarla sokaklar evlerin gözleri yumuk yumuk içime kapanığım bu gidişin değil hiç gelmeyişin saçlarınla oynamayı seviyorum karmakarışığım mor dağları kanıksardım alışabilmek için bir gün uzaklardan geleceğin gibi uzaklara gidebileceğine de... manzaralara bakarak yorulmam hiç hele bir de karda bir serçe ölmemişse ıslak ot kokularına kanmadım o kadar zaman saçlarını özleyene kadar uyumak istiyorum beni rüyalarıma terk et... kağan işçen |