Evren Çiçeği

yaşamanın kendisi boş işlerle uğraşmaktı
boş işlerle uğraşmaksa yaşamak
ağaçların ne zaman büyüyeceğini düşünmek
çırpınışını bir balığın
kalbimdeki yaranın kovuğuna
inci mercan dizeler yollamak
karanlığın ev sahipliği yaptığı
kasvetli kuşkularıma

yalnız kalınca senden korkuyorum
seninle olunca yalnız kalmaktan
gölgeleriyle oynayan çocuklar gibi...
sesin arıya gitmesin diye susuyorum
en çok sen bağırıyorsun bu suskunluğuma
senin için sustuğumu bilmiyorsun
evren çiçeğim
işi gücü bırakıp çocukluğuma küsüyorum
çocukluğumu da bırakıp
ardınsıra dizili
koyu sarı şapşalı ağaçları
tığ gibi saplıyorum gözlerime
seni böylesine yalnızca
ben uğurlamak istiyorum
kanımın renginde açsın bahar
evren çiçeğim
evrenden öte büyüyorsun gözümde
kirpiklerinin ucuna acıkınca yalnızlığım


bir şarkının korunağında
şiirler biriktiriyorum benden ve senden sonraya
zaman
ikindi balkonunda çaylar içsin bizim için
kitaplar okusun
aşkı düşünsün
dudak bükmesin ölümle sonlanmayanımıza
evren çiçeğim
zamanı yalnız bırakıyorum
zamanın dışındayım
sesin arıya gitmesin diye susuyorum
en çok sen bağırıyorsun bu suskunluğuma
senin için sustuğumu bilmiyorsun...

Kağan İşçen