arşın gölgesinden uzak
göğü kendine doğru çekene
zühre yıldızını külsüz alevlere indirene
yalvarır çekinerek
bir şey düşünemez
dili damağına yapışık
karanlık bir güneş tepesinde
yürür
menzilin
bin senesi yokuş
bin senesi düz
bin senesi iniş




ah “dikenleri kancaları ve çengelleriyle”
yedi cehennem köprüsü
her biri üzerinde pusuya yatmış
sarp keskin tepeler …




ve yol alır
aç
susuz
çırılçıplak
sersefil





yoksa inancında her hangi bir kuşku
geçer ikinci köprüye
namazdan çekilir sorguya
ötelerde ise yüreğinde secde
hapsedilir bekler tam bin sene
sonra geçer üçüncü köprüye
zekat oruç hac derken
bulur kendini altıncı köprüde
temizlikten sorgulanır
yedinci köprü haksızlık yapıp yapmadığına dair
varsa bir eksiği mat olur acuze ayakları
yine hapsedilir yollara
“karanlıklara uzatılırken köprüler “
Rabbin kararını bekler hüzünle







cehennemde “çiçek serçeyi ağırlamaz yapraklarında”
çukurlarında dipsiz kuzgun kuyu zakkumları
daha da katmerleşen alevleri
iştahla çağırır vali melekleri
kâh Sâbit İklît Hamîd
kâh Sâdın Kâim Câbir
iki bin sekiz yüz azaba
şahit cehennem bekçisi Mâlik




iklimleri sarmaşık tutuşmuş hava
solur dizüstü telaşla
titrer iblisin herbir askeri
açılınca Hâviye Kapısı
katrandan fışkırır nehirleri


karınca gibi düşkünse mal toplamaya
ardına kadar açılır Lazzâ Kapısı


gaflet düşlerde
gülümsüyorsa aylak çehresi
onu bekler Sakar Kapısı

günah ve taşkınlıkları diz boyu ise
burnundan solur Cahîm Kapısı
ardından bakar alevden dağları


nimet kapısı değil bunlar
bedbahtların çığlık diyarı …





birbirinden dişli közsüz ateşten kirişleri
kâh cehennemin yedi kapısı
kâh yedi köprüsü

ateşten merdivenleri

“ateşten döşekleri “

boyunlarında kızgın demirden kementleriyle

ah cehennem sakinleri

ne ölü

ne diri




dillerinde biter
cehennem çiçekleri













gönül gençyılmaz