Şafak söktü karayı güneşin iplerinden
Yakalayıp çekerek aydınlattı dünyayı
Çiçekler iç çektiler serinlikte derinden
Selamlayıp gitmeye hazırken dolunayı.
Çiy düşen yaprakları huşu ile titredi
Rüzgârla salınarak “Merhaba hayat” dedi.

Serçeler şakıdılar uyanırken yuvada
Başlarını uzatıp seyrettiler âlemi
Rayiha hissedildi ısınırken havada
Şairler de kalktılar yakalayıp kalemi.
Yağmur gibi heceler dökülürken kağıda
Mutluluğu yazdılar dokunmadan ağıda.

Toprağın koynundaki tohumlar ağladılar
“Neden biz geç kaldık ki erişmedik sabaha?”
Diyerek sızlandılar yürekler dağladılar
Bilemezdiler onlar doğmaya erken daha.
Gün gelip zaman dolup can olup tabiata
Bereket salacaklar şimdilik yata yata.

Bense zenginim artık umut avcumda saklı
Her sabah çıkartırım öper yine gizlerim
Yeter çektiğim çile artık hüzün yasaklı
Mutluluk mimarıyım hazırdır eskizlerim.
Şen yuva sitesinin hazır beton zemini
Koydum kısık ateşe alacaktır demini.

Son ana dek çabalar binamı bitiririm
Ecel denen karakuş yakında olsa bile
Su, taş, çakıl ne varsa elimle getiririm
Derim görevim bitti giderim güle güle.
Ey hayat işte böyle bir iniş bir yokuş var
Önce topraktan doğuş, sonra da yokoluş var.

Afet İnce Kırat

Güzel yorumu için sevgili Züleyha’ya teşekkürler...