istanbul yalnızlığı
dünya kokuyor istanbul
istanbul… kafese konulmuş kuş misali yeşilbaşlı başaklar ezilir düşlerinde gayya kuyusunda ışıldar yıldızları istanbul denize atılan şişe erguvanları şahit bir de elma gibi suyu çekilmiş yüzleri tuz beyazı martılar dizilmiş kâküllerine balçıklı hikâyelere bulanmış parmakları karılmış terleri güneşe ‘’günleri bir akbaba gibi ama gagaları çelikten değil’’ engin mai saçları bakir değil kâh şuh oynak bir bel kâh muhafazakâr utangaç bir el sokakların eşil hülyalarına damlayan ah istanbul yalnızlığı… kırık dizli çok dilli suskun caddelerinde ağlaşır kristal laleler gönül gençyılmaz |
Buram buram İstanbul kokan bir şiirdi.
İyi çalışmalar...