Kalbim nefes almıyor
mülteci göçler başladı ayak izlerimde yaren




tırnaklarım kanıyor yüzümü tırmalamaktan
kimin yüzüne baksam mahkeme duvarı
bu mahkemesiz infazların bekleyişini
kaldır
alacakaranlıktan düşlerimin sızlayan yanını
dargın gecelerim sana çarptı
vefasız yangınlarının emanetçisi
kelepçelerimde haykırdıkça
ah yaren



kuralsız adımlanan ayrılıkların tokatını
vurma yüzüme artık
akmasın kasvetli ışıkların
dar yankılarda yalnızlığımı astığım
şimalin kıyısına
kendimi yüzüme çarp da öyle çık yürek pare/m


ah yaren

lütuflar kimliksiz ayyaş köprü altlarında
dudaklarımı ıslatan gözyaşlarım
bir de kulaklarımı patlatan fren sesleri
teri soğumamış ayrılıkları götürüyordu
işaret ederek beni
aldırış etmeyen naralarımla uğurluyordum vedaları
sen gözlerimden düşerken
kasım kokulu sözleri anlatamıyordum sana




tut ellerimi yaren
üzerime yıkılan bu hırçın kentin enkazında bırakma
sahipsiz koyma senin olsun ellerim
Allah kahretsin mendil sallamak için mi var ellerin
izbe bahçelerimin hıçkırıklarını duymuyor musun
eflâtun uykusuzluklarımda ıslak tütsüler söndükçe
kendi omuzlarımda çökmüş işte lirik yorgunluklarım


kendi kederine çıkıp sana ulaşmaya çalıştıkça
hep kısa kaldım dudaklarına
oysa halen ulaşmak isterim
ne önemi var ki yaren öpemedikten sonra

hangi yürekteyim bilmiyorum
hangi kırık el tutuyor
tutmayacağım kaçmayacağım
hayır sen gidemezsin yaren


içimi yaktılar
usunmadan tepe tepe seni doldurduğum içimi
beni sen yaktın yaren
seni sen yaktın söndürme beni
esmer kalayım yaren esmer yüzüm
sana döndükçe kapanan kirpiklerim gözlerimin üzerine
yüzüme bakma dedim sana
ne önemi var ki kör olduktan sonra




tercümesi edilemeyen yalanlar birikti
kandırdın bütün gerçekleri
tozlanması için koyacağım bir resmin bile yok
senden kalan tek anı
sana sorduğum soru


’Neden" kör karanlıklar içinde ölüme gülümser oldu şimdi ikindi
renkli çocukluğum/

ellerim çok üşüyor yaren