Eğildim sabahları bir çamaşır
İpi gibi sana…
Güneşin erişemediği gölgelerde
Koştum yalın ayak
Titredim bir buzun gözlerinden damlayan
Çatılar gibi…
İrkildim gece patladıkça yıldızlar
Aydınlandı her yer…
Yokluğun daha fazla olduğunda…

Düştüm çocuk gibi gölgelerim
Sana yaklaştıkça
Daha fazla küçüldüm büyüdükçe
İçime sığmaz olduğunda
Yırtıldı yüreğim sen daha fazla
Vurmayı bıraktığında göğsüme
Sesim kesildi akan bir nehir gibi
Bulutlar yorulduğunda…

Üşüdüm bir kışın yüzümü bembeyaz
Suçsuz gibi kapladığında
Açmaya korktum ilkbahar yağmurları
Aktığında dudaklarıma
Kırıldı kollarım sen sanıp
Bütün ağaçlara yaslandığımda
Ve bende düştüm
Ayrılığına hazan mevsimler üşüştüğünde…
Üşüdüm…
Ağzıma bir gram umut parçası alamadığım
O sevgisiz günlerde…

Acıya batırılan iğneler
Çıkarılmalı
Gözlere okunmuş sevdalar
Avuçlara sürülmüş dualar
Gerçekleşmeli…
Kalkmalı ayağa bizi küçük sanan ayrılıklar
Büyümemişken henüz…
Ayağa kalkmalı…

Nerede toplansa sisler şimdi
Ben ayak izlerini arıyorum
Nereye yağsa yağmur bil ki sana yakınım
Kopsa fırtınalar devrilse bütün
Yeni açmış çiçekler en çok ben kanarım
Ve
Bil ki düşerse bir yıldırım evinin
Önüne…
Senin için sönmüştür… Yanan bütün
Közler…

Sallanıyorum artık bir diş gibi
Ağrılı sözcükler

Hayat sessiz bir oyundur…
Acılarını anlatmaya çalıştığında…
Anlayamayanlara…
Gösterme ayrılık yanını…

Biliyorum…
Bedenim çift sayılara kadar öğrenmiş
Bir çocuk daha…
Dilimin harflerine yabancı bir aşık
Ve biliyorum Her kızın içinde
Bir Rapunzel vardır…
Ve
Kendisini kurtarması için sarkıtması
Gereken bir saçı…
Artık
Kırılıyorum en kısa çubuk yanımdan
Artık süslü bir pastanın son dilimi
Gibi…
Arta kalıyorum sen acılarımdan…
Yokum yenildim… Bir kez daha sana…

Aklında olsam ne yazar… Yanında olmadıktan sonra…

//Ersoy//