Her insan damarına basılan yalnızlığın tiryakisidir

Bıraktım acını dilimden
Parkta oynayan bir çocuk gibi içime
Sığ denizlerin ayaklarından başlayan yalnızlık gibi
Sıkıla sıkıla içime geçirdim bütün o dikenli telleri
Günler çabuk geçti ayrılık satırlardan düştü bir bir
Acele yağan yağmurun adımlarında yorgun bir şehir
Gözlerimden süzülüyor toprak usulca artık
Damarlarımda yılansı bir ihanet dolaşmakta
Eksiliyor zaman uzak bir gökkuşağından
Hangi uçsuz bucaksız özgürlük kanat çırpıyor
Yüreğinde hırçın dalgalar gibi uzaklardan göğüs uçlarıma
Yıldızlar düşüyor cılız kollarında sevgisi bitmek üzere
Ay yine sırtını dönmüş gece ve gündüz sendeleyerek
Avuçlarımda bir katil gülü koparmış
Sana koşuyor hayalleri suya bandıra bandıra
Uykusuz gecelerin yasaklısı bıraktığın o derin izler
Yine uykulara zarar ziyan etki etmekte…

Serildim acılarımı kurutan güneşin avuçlarına
Uzak bir sen adı dilimde ve kayıp parçaların
Bırakıp gittiğin yanımdan terk edip çıkasım var
Batarken adın yüreğime batırır gibi seni göğsüme
Ve çekip bir ömürlük nefes gibi içime bırakıp gitmek
Unuttuğun resimlerden kopabilmek
Masaların ayaklarına dolanmış kokunu izlemek
Pencere kenarlarına yağan yağmur gibi dokunmak
Aynalarda bıraktığın boşluklarda yüzüne sığınmak
Kahveleri bardaktaki dudak izinden içmek
Ansızın açmak kapıları sinirlendiğin gibi
O yalnız yemek sofrasına oturmak
Kızmak geceleri uykusuz kalıp denizi izlemek
Susayan martıların ayaklarını gezdirdiği sularda
Yıkılıp kalmak bir geminin en kızgın yanına
Uzakları getirip götürebilmek gibi…

Hangi ömür aralığına bunca yükü sığdırıp
Gönül zindanında ağır matemler bağladığın bir yanın var ki
O anlarda o yanından çıkıp gidesim var
Öyle kayıp bir yıldız gibi düşüp kırılasım
Yüzümü çeken güneşten kopup
Ayaklarıma sarılan rüzgâra eğilmek var
Bir yamaçtan bırakıp gövdemi seni ezer gibi
Düşürür gibi çekip gitmek
Yüzümü aynalarda dağıtıp
Sabah güneşin eteğinden çeken kuşlar gibi
Bakınıp gökyüzüne
Gezip yeniden avuçlarına yağmak var…
Bilmeden gecenin boyadığı sokaklara atılıyorum
Sahipsiz seslere sığınıp telefonlara bakmak gibi
Defterleri sıyırıp en orta yerinden kaçmak
Uzatıp kollarımı amaçsızca söylenesim geliyor
Düşmek düşebildiğimi anlayana kadar bağırmak
Kendimi taşlara vurup parça parça bölünmek istiyorum
Düşürmek seni bir meyhane masasına oturup içer gibi
Dilimi dayayıp benden daha acılı bir şişeyi bitirmek
Kendimi sığdırabilmek bir mevsimi diken iplik gibi
Kapatıp iliklerimden gökyüzünü sana koşan kuşlara sığınmak
Ve bilmek istiyorum yalnızlığı sen gittiğinde nasıl kaldı yanımda…

Serdim yeniden uzunca kekik kokan saçlarını rüzgâra
Uzun gecelerde deniz aşığı ezgilerin tellerine
Süslediğim gökyüzünü bir kıyısı sana ait olan yalnızlıkla
Ayırdım içimden seni en vahim tek biletli yolcu
Bıraktım yüzünü sürdüğün o ışık vuran caddelerde gezinmeyi
Ferman okunur şimdi ve yeniden ölümler okunur kulağıma
Gündüz ve birde gece kurulur ölüm sehpaları
Saçlarından örme ipi geçirirler incecik boğazıma
Ve kokun asılı kalır tenimde
Bırakırım kollarımı ve uçan kuşlar gibi çıkar gidersin…

Bırak artık duvarları ıslatan kelimelere kızmayı
Uçup giden yıllara dönüp sırtını
Uzunca bir semaya takılıp kalmış gibi
Çektiğinde geceyi gökyüzüne ser bütün yıldızları
Boşattığında valizini kaybolan anıları hatırlamış gibi
Ağlayıp suladığın toprak kokusundan çek bir yudum
Arasına sıkışıp kaldığın dört duvarın avuçlarında
İzlerini resmettiğin acıları sök kanayan yanından
Çek kopar bütün kabuk bağlamış acıları
Uykusunda yüzen çocuklar gibi
Yumul gözyaşlarına usulca
Deniz kokan şehir bir yanından koparılınca bağrından
Kayalıklara çarpan yanlarını bırak usulca
Ve sıcak bir namlunun ucundan nefes alır gibi
Çek kurşunu içine ansızın…

Yamaçlara dokunduğunda rüzgâr dalgalı bulutlarla
Hüzün yumak yumak olup ellerinde parça parça yuvarlanınca
Dikilince tellere konan ayaklar bir bir sessizce
Uyan sus sesine kelimeleri düğümleyip
Kapatınca yüzündeki gözleri renklere
Ateşe ve gezinen bütün o sevgilere
Düşünce üşüyen resimler
Yıkılınca o keyfine gezinen gemiler
Uçmaya başladığında ah o şarkıların içinden
Duygular
Birer birer uçur kuşları batan güneşe…

Bitir bütün her şeyi
Bırak kendini yalnızlığın avuçlarından
Üşüyen sokakların giydiği yağmurlu zeminlere
Aksın kuruyan gözlerin yolu kapanmış nehirlere
Renkleri tutuştur
Yansın bütün duygular sesi çıksın avaz avaz sirenlerin
Yağmurda yürü saçların ıslak ve ayaklarını basa basa
Kaldırım taşlarını söker gibi çarpıp bir taşa yıkıl
Ve yavaşça işleyen damlaların arasından sıyrıl
Bırak uçsun kuşlar gidemediğin göklere
Ve bırak bütün gemileri yalnızlara kavuşsun sesler
Sende usulca bırak elindeki o boş şişeleri…

Ve
Artık ikimizde
Boş resimlerin açık yanıyız
Bitmemiş satırların
Mektuplara akan yanı
Sağanaklarda çalan alarm seslerinin anlamı
İnceden yağan yağmurun
Islattığı o karanlık sokak arası
Yanmayan bir sokak lambası
Kolları uzayan bir ağacın dalı
Konan kuşların o anlamlı mırıltısı
Yaraları saran acıların arta kalanı
O uçamayan istasyon kuşlarıyız biz
Geçmeyen bir saatin iki kolu
Ve iki ayrı yarısı…

//Se