ÖLÜM BÖYLE BİRŞEY İŞTE
bir sabah güneşe karşı içindeki özlemle
çekememek perdenin kanatlarını iki yana. ve en uykulu günaydınınla fısıldayamamak sevdiğini, sevdiklerinin kulaklarına. ölüm böyle bir şey iste. sönük ocakta çayın demini almaması gibi. şöyle bir uzanıp sahile doğru, oltaya düşenlerin kaçı istavrit, kaçı uskumru. deniz hangi sevdadan kalan özlemle karıştıracak saçlarımı nefesiyle. ölüm böyle bir şey iste. yaşamın kılçıklarını denize atamamak gibi. saatin hiç umurunda bile olmaması çeyrek kalmış iken o bildik ayak seslerine hala açmamak ilk sahifesini gazetenin ve sularına bakmamak saksıdaki çiçeklerin. ölüm böyle bir şey işte. umurunda bile olmaması hiçbir şeyin gibi. ne dostluklar ne sevdalar ne dün ne yarın ne doğru matematik, ne de ütopik dalgaların. bir nefes olup da el sallamasıyla dünyana geçmiş bir bahar sayfası düşmesi hatıralara. ölüm böyle bir şey işte. çıktığın her kapıya bir daha dönememek gibi. Cevat Çeştepe Eski tarihli bir şiir |
Saygılarımla