YÜREĞE GÜN DÜŞMÜŞ. /‘elma dersem çık’ diye fısıldayarak yanıyor şehrin cılız ışıkları/ yaşadığım sokaklarda ., kilitleri pas tutmuş ne kadar kapı varsa tek-tek zillerini çalıp saklanıyorum.,gözüm her pencerede-kapıda. bekliyorum ki bütün ışıklar yansın ., kapalı perdelerin arkasından ve baksın yüzlerce göz ., arayıp-bulsun beni ., sokak kapılarının aralığından… /tek-tek ellerinden-gözlerinden öpüyorum karşıma çıkan herkesi/ bir nefes veriyorum., gökyüzü içtiğim sigaraların dumanı oluyor ve masama sıralı ‘şerefe’ diyen şişelerle gözüm-gönlüm doyuyor. havam böyle olunca senden hep güzel sözler duyacağımı bilirim ve ben gene bir başka şiirimde olduğu gibi dilinin ucundan usulca öperim… /bohem çatılarda yazılamamış romanları senin diline çeviriyorum/ sahipsiz şiirlerden izinsiz ., ismini yazıyorum yazılmamış dizelere ve çığlık çığlığa gönderiyorum ., denizlere-yeryüzüne-gökyüzüne. tam sana söylediğim her şey kayboluyor derken yazdıklarım gibi hani neredeyse tüm saatler intihara beş kalmışken birden sen giriyorsun kapıdan içeri… /vay be canımın içi ., vay be…/ ışıkları karanlığa kapanmış bu şehrin ., siyaha boyalı gecesinde nasıl oluyor da ay ., böyle ışıl-ışıl ışıldayarak dökülüyor üstüme… belli ki çok sarhoşum ya da hayaller görüyorum hiç olmayacak ama bir şey var ki sevdiğim her şeye rağmen ne güzel şey seni düşünerek yaşamak… . Cevat Çeştepe |