Kargalarla Koşardım Kar Beyaz Koşardım

kargalarla koşardım kar beyaz yollarda
yırtık botlarımın içi kar suyu
sakallı bir başıboşluktu başladığım roman
aynı deniz otururdu içimize
kapkara bir el üşümesiyle eserken poyraz
yorgun bıldırcınlarla tuhaflaşırdı akşam
karanlığa yakışan korkuların kaçamağıydı
düşlemek ılık sıcaklığını ellerinle oynaşmanın
eskimeden dar pencerelerde yoğun buharlaşması havanın
seni seyrederek aşkla sustum ilk defa aşka sustum
sana bakarak kapanmamış yaralarımı kustum
önceleri kişiliksiz bir sistim
güvenilmez pustum
kargalarla koşunca yalnızlığı kışın
ölümlü sarışınlığına ayak bastım
şaştım
ama kaçmadım sevmenin güzelliğinden...

fiyakalı fındık ağaçlarıyla kar beyazdı
gençliğimin şarkılı saçmalıklı öfkelenişi
kan kırmızı arzulanınca karadeniz yoksulluğuma
aynı yollardan hiç sapmadan yürümekle geçerken
bir özlenmişlik
biliyorum kıyamadım ara sokakları eskitmeye
doyamadım tatmaya çocukların sokak telaşını
hem ardına kadar açılmışlığıyla ağbiyken bütün kapılar
bereketine ağlamışlığımın
hem demir rengi kıyıyla inatlaşırken dumanlı karadeniz
ellerimi uzatsam tutacakmışım gibi balıkçı takaları
bir özlenmişliğe koşardım
kargalarla koşardım kar beyaz koşardım
ilkyaz kıvranışlarını sokmadan pencerenin kırık camına
yanıyorum sana ey hayatlaşmak sanılan acı
uyuyamıyorum uyanık gecelerimde...
utanıyorum sabahın yüzüne bakmaya...


Kağan İşçen