asılı kaldı imalarımda hallerin
dere tepe kalbim duruncayadek
yılgınları tanımayınca hayat felsefem
ayaklarımda yığınlarca toprak tortusu
yabani otlarla kınalıyorum saçlarını
gözlerim yumulunca mışıl mışıl bir doğa kokusu
sana esirliğim özgürce...

yırtık bir anımdı
kitabını okumak istedim düşlerinin
sayfalarında hüznüme soyunan meşe ağaçları
yanındayken unuttuğum
hayatın somun kokulu körebeli köşe kapmacası
ben bu dağdağaların adamı değilim
bakma gözüm
unutamamak yankısıyla yarım kalınca portresi
ellerimizin
birbirine acıkırdı masallarımız
ağzı süt kokulu sabah huysuzluklarına özlemli
sana esirim özgürce...

kurşun kadar keskin caddelerde
yakama iliştirirdim gözlüklerini
saman alevine dönerdi yanındayken zaman
aldığım her nefes birer meteor taşı
büyük okyanuslarına tutkun
düşün ki bir varmış bir yokmuş değiliz
düşün ki ekseniyiz kirpik ucu öpüşmelerimizin
gelincik edalı nazının yoksuluyum
özgürce yorumla esirliğimi
yaralı ceylan kokulu sabahlarımıza
seviş benimle...


Kağan İşçen