Maviydi Sıcacık Kar

papatya beyazı yol yorgunluğunda
güneşinle yakıyorum yüzümü umarsız
toprağın hırsını alacak mı ki ölümüm
doyamayınca güzelliğine ufuksuz bakışlarım
yeryüzü doysun istiyorum anlamaya beni:
’süresiz bir sevdalılık halleri
ve pencerelerini trenlerime açmış iki damla gözyaşı’

maviydi kar sıcacık
kimsesizliğimin ortasında bıçak ucu
kanım ılıcacık akar kapılar açılınca yazlarıma kiraz küpeli
ve salı günleri saat dokuzda gözlerim daha mavi
ve yine ve bakışların daha umut vericiyken
dar koridorunda acı çekişlerimin sarı gülüşlü
ellerimi yarım kalmış ağacımıza uzatıyorum rengi soluk
kaynamış ıhlamur suyu buharı kokulu
ben ilk defa sende korktum anlaşılamamaktan
anlaşılan senden
böylesine zamandan güçlü oluşundan...



aradığım bir şey var
bu belki kızımı sevişimde saklı
belki kızımdaki çok ve çoğul çocukluğumda
senin acımayışın zamanı seninle geçirmek isteyişime
söylemek istediğim bir şey
içimde kaskatı bir kar çığlığına bürünmüş
göremiyorum kendimdeki kendimi
pencerelerin gelinliğidir tül perdeler
şimdiyse senin ellerinde sıcaklığı fapfarklı
maviyle sıcağın karışmasıyla gelince kar
gözlerimin uçan balonlu renklerini sevişine...


Kağan İşçen