Saçlarının Hatırlı Buğusuna
bittiğim yerde başlar suskunluğun
kar sularıyla göğerecek hüznüm ara bir sokakta senden bunu da daha iyi biliyorum kırık dalları anılarımın sensiz tutunduğum toprakta çırılçıplağım... kimseler bilmesin istiyorum başbaşa kaldığımı güneşin batışıyla titreşirken solfeji göz uçlarımın gerçeğim başlar o sessizlikte ağlamak kalır yaprak yaprak anılar öyle ilgisiz çareler sahipsiz ve ben öyle başı boşum ki dertlerimle sarhoş serseri bir hoş gitmeyi öğrenemedim bir bir de okşanmamış bakışlarındaki dargınlığa ihaneti ister unut beni ister yorumsuzlaşsın yüreğinin hayal kırığı burukluğu sen erik çiçekleri kadar güleç çamur deryası yollarıma vefalılığım kadar aydınlığımdaki yek dirençsin şafağında ilk ve son sözümün saçlarının hatırlı buğusuna... kağan işçen |
güneşin batışıyla
titreşirken solfeji göz uçlarımın
gerçeğim başlar o sessizlikte
ağlamak kalır yaprak yaprak
anılar öyle ilgisiz
çareler sahipsiz
ve ben öyle başı boşum ki dertlerimle
sarhoş
serseri
bir hoş
gitmeyi öğrenemedim bir
bir de okşanmamış bakışlarındaki
dargınlığa ihaneti
Çok güzel bir şiir. En çok da bu aralığını beğendim. Yüreğinize sağlık.