güz karanfilleri
verin bana bir kamçı
köle taciri gibi kamçılayayım içimdeki sesleri yabani hırçın ve çirkin zifiri dağınık ve yılgın kaç ben var hangisi hakikat tek kimlikte kimler gizli kendi olmak kendi kendinin ateşi ateşleyeni kavrulan ağaç kabuğu misali mavi uykularında güz karanfilleri hüzün ak topuklarında diken yalnızlık köhne çıkmaz sokak renksizliğin kokusu olmuş sevgisizlik hepsi pelesenk dillerde bir pembe buluta takın beni sesini yitiren neyi yanıma koyarak bitkinim “en karanlık canlar böyle uçuyor” ay ışığına sokularak gönül gençyılmaz |
yalnızlık bazen çoğalmaktır...
Sevgilerimle Can