dün
denizin kıyısından topladım gecenin rengini
uzak seslenmelerin elini tuttuğumda
yosun bulaştı bir masalın teninden tenime
yüzünü okusam kadının
ve baksam hayallerimin buğulu camından
kuşlar da ölür ansızın
çarptıkça yoksulluğuma sesleri/
sesim benimle birlikte solur





şehrine gittiğim vakitlerde ışığım düştü yere
soyunurken beyaz ölümler aydınlığa
dilimin karanlığında sürekli aşk yalanır
ki ağrılarım
masmavi hafızamın kökleri
dün
bir bir sırtımdan düştü
eksiksiz öldüm
üşüdüm ve ürperdim sonra
yorgunum




ahh
demek küflü bir andan yeni acılara zengin korkularla gidiyoruz


gidelim
tuzaklarda bizi bekleyen daha kaç aç bahara




hüznüm
seyyah bir sessizliğin kalabalığında üzüm yeşili
söküp at dallarını keskin bıçakla içimden
yapraklarım dökülüyor
sen ki en bilinmemiş tarihlerin çocuğusun
bütün saatler çoğaldıkça sana
hayat hep iz noktalarımı acıtır
zaten herşey yıkık
dün şehirler kirli
mayaısın çamurlu ayaklarında kaç dulum
ve mavi bir ay la göçmen uzaklara




yordun beni hüznüm
nar gibi sızayım yanıbaşına
nefesimde dinlensin yorgun güneş
kimi yağmurlar düşürürken üşüyen adımları
kendimi biraz yalnızlığa asayım




aynı çatı altındaki kaderlerin gölgesinde ağaç kafalar
mor damarlarınız salkım saçak
ne işiniz var kar yüreğimde
serseri ağzınızla sinsi sinsi kanıyorsunuz
maezarı olmayan anılarıma

ellerimde düşleriniz yok ki
hem kuşlar da öldü masalda


nereye gitsem şiir
nereye gitsem ölüm
nereye gitsem beyaz bir geceden
karanlık kalbime aşk kokuyorsun


iyisimi alın kötü günlerimi iyi günlerinize

ben esmer bir şarkının sahipsiz ölümünde

yaşayacağım.