"İnsan dediğin buğday tarlası gibi olmalı
Esti mi rüzgar bir değil milyonlar için esmeli
Bir tek meyve veren dalı kesmeli
İnsan dediğin derya misali
Üstünde milyonlarca dalga
İçinde kıyametler kopmalı
İnsan dediğin derya misali
Uçsuz bucaksız olmalı." Bedri Rahmi (Sevda Üstüne)

Serbest vezinli didaktik şiir türüne örnektir yukarıdaki dizelerin alındığı şiir... ben de çok beğenirim...
Yukarıdaki şiir serbest vezinlidir ancak "tekrar"larla ve iç seslerle (ç-n-l) ritmini bulur... akıcı bir ritmi vardır.

Seslenişi/söyleyişi öğretici üsluba dayandırsa da aslında bir "istek-dilek-umut" şiiridir bu şiir.

anlam açısından değerlendirirsek; enine ve boyuna bir derinliği, bir derya büyüklüğünü yakalayabilir insan...
bireyi toplumla buluşturup birleştiren bir tavrı ve misyonu vardır bu şiirin...

ses ve anlam ölçeklerini geçtikten sonra bir de duygu ölçeğine bakalım;
Bedri Rahmi yazmadan evvel yazacağını yaşayan/olmuş biridir. Öyle olduğu için ses ve anlam skalasını tamamlayan derin bir duygu skalasına sahiptir.

"bütün kitapları yaklamı/sevda üstüne ne söylemişlerse yalandır" derken sevdayı ciddi boyutlarda deneyimlemiş biri olarak aynı zamanda diğerlerinin yazdıklarını okumuştur. Ve şiirin diğer teması "insan olmak" eylemini de kendince gerçekleştirmiş/olmmuş birisidir...

Olduğu ve bildiği temaları şiirinde dile getirmiştir yani... ülkesine göre büyük sanatçı olmasına rağmen kendini sanatçı olarak lanse etmemiş ve bu özelliğini bildiği konular içine almamıştır... eğer kendini şair kabul etseydi, dizeleri şöyle olurdu muhtemelen;

"şair dediğin derya misali olmalı" demek ki B.Rahmi şair değilmiş kendince...

Yukarıdaki dilin sadeliğini ve dilin nasıl kullanıldığını, Türkçenin üst düzeyde kullanımı ile nasıl etkili hale geldiğini görüyor musunuz?

Bedri Rahmi, hem insandı hem sevdayı bilen bir insandı... duyguları vardı, düşünceleri de... peki ne yapmalıydı da içindeki bu varsıllığı dışarıya aktarabilsin, içindeki bu ateşten kurtulabilsindi?

TÜRK DİLİNİ iyi bilip uygulayarak... bu nasıl olacak?... ÇOK OKUYARAK ve ÖZÜMSEYEREK...

Bir şey okumuştum şiire ilk başladığım yıllarda; birileri öğüt yazmıştı (ben öğütleri ve poetika kitaplarını mutlaka okurum)
Diyordu ki; eğer şiir yazmayı kafaya koyduysan, mutlaka bir iki gerçek dost edin sana bu konuda doğruyu söyleyecek...
şakşakçılara kulağını tıka...sana sadık ve bu konuda BİLGİLİ bir iki dostunu yanına al ve sağa sola bakmadan ileri yürü...

Bu öğüt kulağımda küpedir...

Şiir zahmetli bir yoldur... başladığımdan beri her gün vazmeçmeye yeltenirim ama olmaz bir türlü... başkaları bana şiirden vazgeçmemi sağlayacak yüzlerce saldırı yapmıştır ve yapar, umurumda bile olmaz... ama ben kendime çok saldırırım, kendimi yıldırırım... kendimi şiirden vazgeçirmek için kendi moralimi çok bozarım...

Şunu gördüm ki moral bozuldukça sağlam insan daha dik yürüyor... öldürmeyen yara ömrü uzatıyor belki de...

Kutlama yapmayacağım elbette, siz anladınız... emeğinize teşekkürler...


FilizBedük tarafından 8/15/2010 4:45:40 PM zamanında düzenlenmiştir.

FilizBedük tarafından 8/15/2010 4:48:22 PM zamanında düzenlenmiştir.

Şair dediğin aldı mı kalemi eline titretmesini bilmeli harfleri yerinden ve kıyametini kopartabilmeli kelimelerin...öyle ki iki kelime yan yana gelmeye korkmalı...

Şair dediğin üstü başı paramparça ya da çırılçıplak üşüyen sözlerine yorgan gibi örtmeli kendini gerekirse kendini bile çırılçıplak etmeli...( bu sözümü bir şiirinde de dile getirmiştim insanlara yönelik...şimdi kendi duygularımızda da farklı değil diye düşünüyorum )...

Şair dediğin saygı-sevgi dolu, duyarlı, bir karıncayı bile incitmeyecek kadar ince düşünceli, anlayışlı, hoş görülü ve her düşünceye açık, her rengi kendine gökkuşağı gibi sarıp sarmalayan, her dinden ya da ırktan ne olursa olsun her insanı bağrına basan ve kol kanat açan ve cesur yüreğini ortaya kayan, herkesle seve seve duygularını paylaşandır...

Şair dediğin senin gibi cömert, duy(g)u yüklü, duyarlı ve insanı insan gibi görüp,karşısındakini seven ve saygı duyandır Can Abim...

duyarlı güzel yüreğinden öperim seni Abim...

dostça ve hep sevgiyle...