Zeytin Tadında


anadolu gibi durur kalbimde yerin
sen yoksun belki yavru kuş ağzı gülüşünle
ama yerin kalbimde öyle nahoş bekler ki
en sevdiğim ağacı kendi kendime anlatmamı
sana uzaklığıyla çerçeveleri boğazıma sarılan
pencerenin tam karşısındaki yavru palamutun
rüzgarda şımarıklaşmasını mesela...

konçertomuzu istanbul’a anlattım
çamlıca kıskanç...ümraniye sokakları efkarlı
genç kızlar gibi cilveleşiyor rüzgar ıslığımla
ve varlığınla dolu tüm köşe bucak
temmuz kimin umrunda
ağustosun rengi daha sarıymış kimin
yanık edalı bir sığırcık yuvasının bozgunuyum
rıhtım meyhaneleri biçarelikleriyle mahçup
benimle oynak hüzünler bile suskun kaderlerine
istanbul semalarından bana ekmek yok
şimdi yorgun bir kemancının öfkeli taksiminde
kanıma ekmek doğruyor imkansızlığın
balıkçı takalarıyla lacivert bir umarsızlıkta
kaybolmak istiyorum...

boğazın serin sularında kırılıyor içki içme hevesim
beşiktaş ve sokak kedileri
o meşhur tatlılıklarıyla ağızlarını açmış dişi serçelere
bisküvit kırıntıları veriyorum
yalansız bir mutluluk kadar sakin bu gecede
ben ağlamayayım da kimler ağlasın istanbul
piç yalnızlıkların isimsiz ayrılıkların ayran gönüllü şehri
sabahı sütle düşleyen çocuklar kadar masum beklediğim
o’nun açık yeşil bir çağla yaprağı gibi gelişini
alıp götürürken içi boş kalabalıkların
ve diş geçiremiyorsun yalınlığına özlemlerimin
kalbimde o’nun yeri anadolu gibi asil
zeytin tadındadır kanım o’nun aç yüreğine
sessizliğine sesim hüzzam
en sevdiğim ağacı o’na anlatmak istiyorum...


Kağan İşçen