dışarı çıkmak istemem içerimden
nisan serabısın acılarınla içimde
grilerin çizdiği yeşil bir dünya olmalı
kendi kendime uydurduğum turuncu sıcağı bir şarkı
saçlarının ortasında uçsuz bucaksız bir ovaya benzerken yüzün

önünü yağmurların aldığı dışarıda ölmek senaryosu
bırakmaz peşimi
ama üzülme ben her şeyimle seninim
yaşamımdaki ağaç hışırtılarının gözyaşlarıyla
ve kaldırımlara bakarak tarihe başkaldırışımla
ama üzülme ben ölerek de seninle olurum
çünkü zaman kısadır
yetmez seni sevme nedenlerimi sevmeye bile
anlamdır uzunluğu bulutların yolculuğunun
resimlerine bakarken parmağıma bulaşan kanının tadı
zaman kısadır
yetmez hangi gülüşünü nereye ektiğimi anlatmaya evrene

vapurlar güneşle aldatırken denizi azalır martılar
serserilik samimiyete engel değildir
bense rıhtımlarımı seçme özgürlüğümü hep senden yana kullandım
üzmeden kırlarda otların serin gölgesinde uyuyan böceği
saman alevi gibi çürür de zaman anlamazsın
sadece yanlışların uzar gider kalbinin sana ihanetinde
solar sandığın sayfaların aslında hiç olmamıştır
kendini aldattığın komedide kısadır zaman
seni sarmak için yaylı tambur yaparım ellerimi
gel
uzasın ölüm harici
hakkını verelim ılık denizlere varabilmek düşlerinin


ağlamıştın ellerim kadar
gözlerini sığdıramamıştım yüreğime
avuçlarımda tadı tuzu kalırken
çizik çizik bakışlarının... ışığım kesik
sesinle unutmuştun beni aslında en önce ve o an
zaman çok kısaydı ben kısaydım
uzun olan unutmandı ellerimde bıraktığını
unutmasan sessizliğimi hiç bozmamamı
boyu uzar hem akşam alacalarının
evlerin kirpikleri bize açılır bir kezcik olsun
unuturuz ağlayışlarımızda hiçbir zaman hiçbir üçüncü olmadığını
nutku tutulur anılarımızın
her şey geçmiş olmaktan çıkar
önümüzde uzun uzadıya bir pazar tatili
nefesinin şarkısıyla uyanırım ben
sen de öpmemle şarkını
özledim ayva tüylerini
hadi gül yavarırım gene çocuk parkları gibi...
zaman kısadır
bitmesin oyunumuzun güncel sarışınlığı

kağan işçen