"Aşk iki yürekle olur
Tek yürekle yara olur
Yara kangren olur

Kangren adındır..."





Sigaranı tuttuğun gibi tutmadın elimi
oysa hepsi hepsi bir içimlik mesafeydi
ve ayaklarını toplamadın uzak diyarlardan
çıkmaz sokaklarında topukların kırılmadan
Ojelerinin rengiyle
dudaklarımı mühürlemeye alıştın
ve avuç içi çizgilerine gözyaşlarımı gömmeye

Derdin neydi de
girdabında uçan her kırlangıç
kirpiklerine takıldı
sonra ucuz tütün kokan gevşek bir sigaraya
özensizce sarıldı

-kırlangıçlar şanssızdı-



Gözlerine bakmadan sağa sola kaçıştı
ayna gözlü çocuklar
Biliyorlardı ki
kırılınca bir daha toparlanamazlar
Görüyordum
her birinin yanaklarından öpülesi vardı
oysa senin gerdanından hiç bir yıldız kaymadı

-çocuklar da şanssızdı-



Boşuna saklama
gamzelerinde ölgün hayaller var
her "gün telaşını" toplamaktan yorgunlar
Kaldırım taşlarında bıraktığın
"piyano tuşlarına basan serçe tınısı"
adımlarını
sivri topuklarını çıkar da
göğsüme sakla
ve dağılmış makyajını koynumda toparla




Ben köşe/n/deki adamım
Zülüflerinde kaybolmuş bu şehrin
caddelerinde
senden başka yön bulamıyorum
Yüzümü kesiyor itirafçı ışıklar
ara sokaklarında kan kokuyorum
Devriyeler yetişiyor duvardan yüzleriyle
kıstırıp sorguluyorlar inanmadan sözlerime
sonra coplarını sürüyorlar el feneri yardımıyla
uykusuz gözlerime

-devriyeler insafsız-



Sivri topuklu kadın !

Okuduğum her kitapta yoluma çıktın
ve her paragrafta tuttum ellerini
tutup hece hece söyleyemeden ismini
Sense hiçbir "son satırda" açmadın kapıları
dizlerimi kanatırken tüm imla kuralları

-sen de insafsızsın-



Sivri topuklu kadın !

Hadi topla artık ayaklarını uzak diyarlardan
çıkmaz sokaklarında kırılmadan topukların
Zaten damarlarımda da çok az dolaştın


Hem veda da etmedim daha
Son bir cümle hani kurşun niyetine
terlemiş avuçlarımda
ve henüz görmedin suskun ölüşümü
mezelerin arasında...






Özgür SARAÇ/Râzı
16/02/2010 Denizli