umutlar ve haplar...uzun zaman sonra bugün ilk kez resimlerine baktım sürdüğün kısacık hayata inat ne kadar da çoktular... rengarenk kişiliğinle tezat uçları sararmış... ve siyah-beyazdılar. nasıl da vakitsiz sustu aşkını söylemekten yorgun düşmüş o utangaç dudakların... seni çok mutlusun sanırdım anne şimdi anlıyorum inan çekilmiyormuş resmi hüzünlerin... ah’ların! senin umutların vardı ve elimde kalan bu resimler gibi siyah-beyaz değildi avuç avuç yuttuğun mide hapların... uzun zaman sonra bugün ilk kez resimlerine baktım bugün bana dokunmayın; ağlamaklıyım. JD/Narçiçek/2001 |
Ne çok evlatsınız... ve o kadar da annesiniz
USTALIĞINIZA ve SANATINIZA
SAYGIM SEVGİM HER DAİM